Brigitte van Dijk

Mijn moment van 2020 is als ambulanceverpleegkundige een aaneenschakeling van werken in een pandemie die nog steeds voortduurt.

In februari, net voor de uitbraak, deed ik mee aan de podcastserie van Dimitry Vleugel  (podcastmaker) over mijn werk als ambulanceverpleegkundige en voorheen als intensive-careverpleegkundige. Als ik die nu terugluister hoor ik een heel andere tijdsgeest.

Ook ik dacht in het begin, het is een hevige ‘griep’ en dat zal zo’n vaart niet lopen. Elk jaar duikt er wel een nieuw corona-virus op en dat blijft meestal een ver-van-ons-bed show. Maar het bleek gauw anders te zijn. Dit is een nieuw virus dat snel de wereld over reist en veel mensen gaat treffen, omdat ons afweersysteem het virus niet kent.

Mijn vakantie in maart werd gecanceld en mijn verlof heb ik opgezegd om te gaan werken in wat een drukke tijd leek te gaan worden. Ook druk werd het met veel overplaatsingen, vervoer van zieke patiënten naar het ziekenhuis.  We zagen bijzondere symptomen zoals hele lage zuurstofgehaltes in het bloed waarbij mensen in het geheel niet benauwd waren..  Maar de CT-scan vertelde anders. Het blijkt een grillig ziektebeeld te zijn.

Het vreemde was dat in het begin er veel minder 112 werd gebeld, de meeste ritten waren Covid-gerelateerd. Mensen liepen langer door met klachten, of waren meer zelfredzaam. Mensen waren bang, wilden de zorg niet overbelasten.

In mijn privéleven merk ik dat de meeste vrienden, familieleden milde klachten hebben als ze besmet zijn, een enkeling daargelaten. In mijn werk zie ik juist het tegenovergestelde. Veelal bejaarde mensen, met onderliggend lijden. Maar ook een jonge kwetsbare groep. En soms iemand die gezond is als een vis en ineens doodziek wordt en naar de intensive care moet. Alles bij elkaar is dat een grote groep die de ziekenhuizen overspoelt.

Ik zal de uitspraak van de dame van 80+ niet vergeten die zei: ‘Als ik corona heb en er is weinig tijd en middelen dan moeten ze eerst de jongere patiënten maar helpen’. Dat ontroerde mij.

In het voorjaar kwamen de persoonlijke beschermingsmiddelen op de ambulance. Opvallend was dat  ik met collega in volledige bescherming in verpleeghuizen, gehandicaptensector en thuiszorg kwam. Aldaar hadden de collega’s minimaal tot geen bescherming ? Ook zij begrepen dat niet en het RIVM lijkt dat nu nog steeds niet te willen inzien.

In het najaar kwam de 2e golf waar we nu nog steeds inzitten. 112 wordt weer gebeld als vanouds, gelukkig lopen mensen niet door met klachten. Mensen zijn wel klaar met het virus, ja ik ook. Werken terwijl de uitslag van de covid-test nog niet binnen is!? Extra diensten doen i.v.m. zieke collega’s. Helaas zijn we er nog niet vanaf. En de patiënten die ik vervoer zijn nog net zo ziek. Het wachten is nu op de vaccins. Medewerkers van vitale beroepen moeten gehoord worden in de evaluatie van deze pandemie.


Brigitte van Dijk

Ambulanceverpleegkundige, voorheen intensive care verpleegkundige

Twitter _Brie68_

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven