Jaap Lueks

2 september 2019

In veel opzichten geen bijzondere dag. Het was de dag na de zomervakantie. Onze jongste dochter in groep 8, de oudste in 2 Havo. En ik mocht weer om 8 uur beginnen op mijn werk.

Tot de zomervakantie mocht ik nog wat freewheelen, nu was het tijd om weer mee te gaan tellen. Om van huis weg te kunnen ontstond er een rooster rond de kinderen en de hond,  met hierin lieve buren, mijn ouders en mijn fantastische schoonmoeder.

Op 16 december 2018 overleed mijn stoere vrouw en de moeder van onze dochters. Mariska kreeg uiteindelijk 2 weken om haar lot te aanvaarden en afscheid te nemen van alles wat haar lief was. Zo knap hoe ze dit deed. Wij mochten verder, praat mij niet over moeten.

 Ik heb dit jaar soms met verwondering gekeken naar ons eigen proces van verwerking. Ik denk dat de kinderen grotendeels bepalen hoe het hier gaat. Veerkracht is het woord.  Bij mij maakte angst en intensieve zorg plaats voor verdriet en met hulp van ons netwerk zetten we steeds weer een stap in het verwerkingsproces. Je kan je niet wapenen tegen verdriet. Mijn coach leerde me vertrouwen te hebben in de stappen die ik zou zetten. Een stap tegelijk. Van mijn werkgever kreeg ik veel ruimte om de zaken hier thuis goed te regelen, om er te zijn voor de kinderen als de schooldag een keer niet vol te houden was. Toch was ik ook vaak op mijn werk, als ik dan thuis toch nodig was ging ik weer.  Ik ervaarde dat het fijn is om een half uur van mijn werk te wonen, ik had afstand nodig van thuis om mijn tranen te laten gaan.

Nu ik dit schrijf is het november, we gaan naar het jaar en dat maakt dat ik Mariska meer mis. Ik mis de vrouw waar ik ooit voor viel, ik mis het samen vooruit kijken en met een biertje terug kijken. Wij zaten altijd vol plannen. En voerden er ook aardig wat uit. Mariska was meestal de drijvende kracht, ze had van ons “de kleinste motor” maar trok toch meestal de kar. Ze liep zich zelf ook wel eens voorbij. Het hoofd sterker dan het lijf. Toen ze ziek werd kreeg ze tijd voor de dingen waar je anders geen tijd voor neemt. Er kwam ook meer tijd voor elkaar, we genoten meer.

 Het voelt oneerlijk dat dit voor haar te snel op hield. Ze had nog zoveel….

Dus nu doen wij dat. Zonder schuldgevoel. En soms als ik Jonna uitlaat zeg ik Mariska even hoe het gaat. En dat zij nu ook supertrots zou zijn geweest op onze twee meiden.

Vanaf 26 augustus doe ik ook in het werk weer mee. Want daar zit het in, in het doen. Niet te veel klagen, niet zeuren, doen. Dat maakt het leven de moeite waard. Het leven dient gevierd te worden. Ik snap dit meer dan ooit.

Jaap Lueks woont in Lochem, is 51 jaar, vader van 2 dochters en weduwnaar van Mariska Haitink.  Hij werkt als mentor / docent in het praktijkonderwijs in Doetinchem.