Karin Melcher

MijnROUWmoment delen? Nee, doodeng. Geen selfie-moment. WEL doen! Mijn wens: Dat iemand er troost in vindt… Vanuit zijn stoel in de 1e rij liep hij voorbereid, vastgeklampt aan 6 witte A4tjes, naar waar de microfoon op hem stond te wachten. Met zijn vrouw, mocht hij stil vallen. De rouwenden wachtten.

Hij moest dit. Eerbetoon aan zijn vriend. Maatje dat hem, begin 50 zoals hij, te vroeg achter had gelaten. Hun vriendschap, jeugd, warme, grappige, speciale momenten deelde hij met de rouwenden. Tot het punt waarop hij zei: Dit is in 5 jaar tijd de derde vriend die ik moet begraven. Woorden werden tranen. Er brak iets in hem. En ook in mij. MijnMoment.

Uit het niets kwam de gedachte: Hij telt nog, en ik? Ik ben al gestopt met tellen, lang geleden, veel te. Dat is het verschil. Rouwen is voor mij een werkwoord. En dat als 30er, niet 75+. Kou pakt mij.

Koud van binnen, zo noem ik het gevoel wanneer het gemis de bovenhand krijgt. Als ik het zomaar ijskoud krijg. En het koud blijft, omdat mijn hart huilt. Vanaf 2009 heb ik meer begrafenissen meegemaakt dan dat ik bruiloften of kraamfeesten met vrienden heb gevierd.

Begrafenissen van dierbaren, van dichtbij. PAPA in 2010. Na 2 jaar met veel hoop en ellende is hij – net 60 – gecrepeerd aan kanker. Hersentumor. NEE, nooit gerookt, gedronken. JAA gesport, van vlinderslag tot schermen, sport was zijn passie. NEEE flikker op statistieken, hij heeft niet te weinig tomaatjes gegeten.

Verdriet, verlies en rouw, ze overvallen mij. Maar wat moet ik ermee? Had nooit mindere momenten nodig om te beseffen hoe gelukkig ik ben. Elke dag leven alsof het de laatste is? Levenshaast, las ik laatst. Gegarandeerd dat je de speciale momenten mist. ʺSamen herinneringen makenʺ laat zich niet afdwingen.   

Ondanks weken waarin ik de zon niet zag schijnen ben ik iets altijd blijven doen: praten. Omdat ik het kon, tranen of niet. Vertellen over diegenen die ook dit jaar niet op de familiefoto staan. Die daar naar toe zijn gegaan waar wij elkaar straks weerzien. Want R.I.P. veel te jonge oom: Das wahre Grab der Toten sind die Herzen der Lebenden.

Rouw grijpt mij op bizarre momenten. Niet te stoppen. Ook troost komt onverwachts. Bij de kassa in de rij informeert zij spontaan. Ik: Het ergste is, dat ik papa’s kind was. Ik mis hem vreselijk. Zij: Maar dan heb je een sterke band, juist veel herinneringen. Je weet wat hij zou zeggen. Ik: JAY

Troost is zelfgebakken appeltaart. Stond bij mijn moeders achterdeur. Wij kwamen terug uit het ziekenhuis, papa net overleden. Het kaartje met lieve woorden erbij. Ik heb later zelf eentje geschreven. De taart bij mijn oud collega stiekem naast de voordeur gezet. Haar man was net overleden…

Rouw schept nieuwe tradities. Troost is blijven vertellen. Over hen, over PAPA. Zijn karakter, zo herkenbaar, zo ik. Momenten delen, en verlies. Herkenning ervaren. Ermee leren leven, elke dag. En…iemand troosten is ook een werkwoord. Jouw rouw-tips? Ik lees ze graag!


Karin Melcher | vooral: mens op deze aarde | passie: vertaler NL-Duits, tekstschrijver | favoriet: commerciële teksten, websites | basis: HBO bedrijfskunde | fascinatie: cultuurverschillen tussen Duitsers en Nederlanders, privé en zakelijk | toekomst: over 15 jaar weer terug naar mijn geboortestreek, de bergen middenin het mooie Sauerland | www.duitsbitte.nl | www.facebook.com/Duitsbitte | twitter.com/Duitsbitte

11 gedachten over “Karin Melcher”

  1. Ontroerend verhaal, Karin. Dank je wel voor het delen. En herkenbaar. Ook ik had meer begrafenissen dan bruiloften de laatste jaren. In 2008 stierf mijn moeder, in 2009 mijn vader. Allebei nig niet zo oud. Mijn moeder werkte nog en stond middenin het leven. En ja, gemis overvalt je zomaar ineens. Net als troost, zoals je zo mooi schrijft. Mijn rouwtips: rouw beleef je op je eigen manier. Er is niet 1 recept. Maar rouw mag er helemaal zijn. Niet meegaan in ‘leedconcurrentie’ omdat het altijd nog erger kan. Wat mij helpt: levenslust. Keuzes maken voor die dingen die voor mij belangrijk zijn. Het leven voluit omarmen. Dat. Dus. En troost kan inderdaad een zelfgebakken appeltaart zijn of een zelfgemaakt zakdoekje dat ik eens via de post kreeg toegestuurd. Net als een oprechte vraag van iemand die gewoon wil weten hoe het met je gaat.

  2. @Niels: Dankjewel voor je reactie! Inderdaad bijzonder dat de leeftijd én het jaar van overlijden van onze vaders met elkaar overeenkomen. Hoop dat mijn verhaal jou een stukje troost kan bieden want het gemis blijft wat mij betreft. Ze zeggen dat het slijt maar dat is niet helemaal waar. Het is dat je probeert te leren hoe je ermee om kunt gaan.

  3. Rouw is als een huis. Waarvan de muren nog staan, maar het dak is eraf. Hoe steviger de liefde, hoe steviger de fundering. Hoe harder de storm. De herinneringen waaien rond. Als de storm minder wordt, doet de wind je beseffen dat je nog leeft. En soms is dat best een fijn gevoel. Verder is het gewoon een kutproces.

    Sterkte!!!

  4. @Nicole: Fijn om jouw tips te lezen. Wat ‘leedconcurrentie’ betreft raak je een punt. Ik noemde het tot nu toe altijd ‘opscheppen’, ook om de negatieve betekenis van het woord. Want ik kon niet tegen ‘nog-erger-verhalen’. Inmiddels bekijk ik het als een goed bedoelde vorm van meeleven die voor mij niet werkt. Het ergere verhaal van de ander laten staan voor wat het is kost moeite. Maar ook een opschep-reactie leidt heel soms onverwachts tot een mooi moment.

  5. Avatar foto
    Niels Schuddeboom

    @Karin doet het zeker! Zoals ik schreef is een deel van mijn reactie weggevallen. Mocht je dat willen denk ik graag met je mee.

  6. Verzet tegen het verdriet dat we niet willen voelen en trachten te ontwijken is wat verdriet in stand houdt. What you resist will persists. Verdriet daarentegen nadrukkelijk voelen, laten stromen en er laten zijn, maakt het dragelijk. Omarm verdriet, verwelkom de pijn in de zin dat de pijn er mag zijn. Zonder enig verzet. Dat is aanvaarding, Niet voor iedereen even makkelijk, maar geef ’t een kans. Het maakt het verdiet dragelijk. Het gemis blijft. Maar ook dat mag er gewoon zijn. Maak van verdriet, van pijn, je vriend en metgezel op je verdere pad. Het is je vijand niet. Zonder weerstand, zonder verzet, dat een groot deel van de pijn uitmaakt, kun je verder.

    Heb je een hekel aan regen, dan heb je twee keer regen. Zonder verzet word je alleen maar nat.

    Durf ’t allemaal toe te laten, Karin. Mij heeft ’t enorm geholpen.

  7. @SanneW: Het dak eraf, ja, helder jouw beeld. Beetje dakloos. Met jonge kinderen kon ik gelukkig niet anders dan gewoon doorgaan. En inderdaad beseffen dat het des te meer fijn is om er te zijn. Dankjewel voor jouw reactie!

  8. @Aad Lips: Ik lees dit nu voor de vierde keer. Niet dat ik het niet begrijp, het klinkt juist zo logisch. Denk omdat jij iets verder bent in het proces. Ik neem jouw reactie zeker mee op weg naar verdriet als metgezel. Het durven komt goed, dankjewel Aad!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven