Ongemakkelijk sta ik te wachten tot ik kan beginnen. Zo’n 35 paar ogen kijken me vragend aan. Benieuwd naar wat ik ga vertellen. Maar ik zeg helemaal niks. In plaats daarvan ga ik midden in de ruimte staan. Eén voor één kijk ik mijn medecursisten en trainers aan. Zonder een woord te spreken. Als ik uiteindelijk mijn mond open doe, zeg ik: “Sawubona.” Het is een manier van groeten uit zuidelijk Afrika en betekent: ‘ik zie jou.’
Ik zie jou. En jij mag mij zien.
Want als er iets is dat ik heb geleerd tijdens de cursus Neuro Linguïstisch Programmeren, dan is dat het wel. Mezelf laten zien.
Na de eindpresentatie eind maart merk ik dat ik dat nog niet altijd makkelijk vind. Dat blijkt wel als Henk-Jan en ik samen op pad zijn voor Hidden Champions. Ik film hem, maar wat ik van tevoren niet wist: hij filmt mij ook. Doodeng vind ik het. Toch laat ik het gebeuren. Omdat ik weet dat het mij weer een stapje verder brengt om mijzelf meer en meer de erkenning te geven die ik verdien. Want zolang ik mezelf niet erken, zal ik erkenning van anderen niet kunnen ontvangen.
Anderen erkenning geven vind ik net zo belangrijk. Die behoefte is het afgelopen jaar alleen maar sterker geworden. Omdat ik weet hoe het is als je het niet krijgt. Dat komt omdat mijn broer mij al meer dan een jaar niet wil zien. Al meer dan een jaar wil hij helemaal geen contact. Al meer dan een jaar vermijdt hij verjaardagen en feestdagen “omdat Petra er zal zijn”.
Uitgekotst.
Ongewenst.
Zo voel ik me soms.
Alle fasen van een rouwproces ga ik door, in 2013. Zo kijk ik vol ongeloof naar een foto van ons, samen op reis in Indonesië. Het kan toch niet zomaar voorbij zijn? Hoe kan dit? Twee handen op één buik waren we. Een tijd later sta ik tijdens een body combat les op de sportschool mijn boosheid er zó hard uit te slaan, dat ik op een gegeven moment bijna sta te janken. En een maand daarna zit ik een paar weken depressief op de bank. Met als dieptepunt me thuis intens eenzaam voelen terwijl hij een paar kilometer verderop zijn bruiloft viert.
Geen uitnodiging.
Had ik ook niet verwacht. Wel gehoopt.
Gelukkig ben ik inmiddels in de acceptatiefase beland. Want meer dan dat kan ik niet doen. Accepteren. En mij realiseren dat ik inmiddels weet wat onvoorwaardelijk liefde inhoudt. Ik zal hem blijven erkennen. Voor wie hij ís. Niet voor wat hij doet. Ook al kan hij dat nog niet ontvangen.
Vanzelfsprekend is het niet het meest ideale uitgangspunt om als startend ondernemer mijn eigen bedrijf op te bouwen. Mijn opdrachtgevers hebben er waarschijnlijk niks van gemerkt. Hoe dan ook kwaliteit leveren, daar sta ik voor. No excuses. Op de een of andere manier kan ik voor opdrachtgevers wel een knop omzetten.
Voor mezelf gaat dat wat minder makkelijk. Want de fotografie- en videoprojecten die ik in mijn hoofd heb zitten, zijn nog niet concreet gemaakt. Ik heb niet zoveel blogs geschreven als ik gewild had. En de uitvoering van mijn eigen social media strategie laat te wensen over. Ik mag mezelf dus nog meer laten zien.
En weet je wat? Het is OK. Dat komt wel. Stapje voor stapje. Op het juiste moment.
Zoals nu.
Hier ben ik.
Aangenaam.
Mijn naam is Petra Rierink (@petrarierink) en ik ben in januari 2013 voor mezelf begonnen. Wat ik onder andere doe is schrijven, fotograferen en filmen. Op zoek naar het échte verhaal. Dat zet ik in bij bijvoorbeeld adviestrajecten voor organisaties die in een veranderproces zitten of die grotere stakeholder betrokkenheid willen.
breakingboundaries.nl
Wow Petra, wat een stappen, verder gaan na zoiets naars.. herkenbaar ook, dat ‘jezelf nog meer laten zien’ maar he je komt vooruit en dit delen is weer een stap!
Ik ben er stil van Petra. Ik kan me jouw moment nog goed herinneren…. Ik zie jou. En hoewel we elkaar nu niet veel zien, ben je wel regelmatig in mijn gedachten.
Hele mooie blog, je bent het zo waard om gezien te worden!
Hey Petra. Mooi geschreven… En inderdaad, you don’t have to see the whole staircase, just take the first step! En op je eigen tempo doorstappen, je kan het!
Akelig herkenbaar *uitgekost*
ik zie jou…
Respect.
Wow. Ben er stil van Petra. Respect!
Wat een mooie blog zeg!
Knap van je en zo sterk!
En wat een gedurfde stap om te zetten.
Hoop voor je dat alles goed komt.
Maar geloof dat jouw dat wel zal lukken!
‘Prachtig’ verhaal! Ben er van onder de indruk.
Ik zie je! Ik voel je!
Mijn aller diepste respect voor jou.
Aangenaam!!
Niet stuk te krijgen, dat is wat je me meegeeft. Ook al heeft het leven soms een rauw randje we gaan voor de weergaloze schoonheid van het Nu.
Aangenaam! Dapper dat je je hier zo laat zien! Je mag er zijn.
Aangenaam! Ank … ik zie je .. Respect voel ik …
als je dit durft op te schrijven, dan maak je grote stappen. Sterkte en veel liefs toegewenst door de mensen die je wel graag zien (staan)
Hartelijk bedankt voor jullie reacties. Hier, op m’n eigen site en op Twitter/Facebook. Doet me goed.
“Sawubona.” Aangenaam!
Ik wens je alle goeds voor 2014
Prachtig geschreven door een mooi bijzonder mens! Veel succes en een gezond 2014 gewenst.Dikke knuffel.
Mooi #mijnmoment.
Vandaag nog gemerkt, wat je geeft krijg je terug. Blijf naar de plussen kijken.
Ik wist dat je met een ontdekkingsreis was begonnen, maar dit… Ik bewonder je!! De beste wensen voor het nieuwe jaar Petra! Tot snel.
En met bewondering heb ik gekeken,
Intens gevoeld,
En in mijn hart gedragen
Je mag er zijn,
Je bent ok,
Jij weet dat zelf allang
De vorm waarin jij kiest te tonen,
Ontwikkelt elke dag,
Want vorm volgt inhoud
Wat wordt dat mooi