When you think of me
Remember the way that I used to be
Remember the times I held you tenderly
Remember the way that I loved you
Het is December 2013. Het is alweer drie jaar geleden dat ik meedeed aan dit mooie project van Henk-Jan. Daarna kwam een tussentijd waarover ik niets wilde delen. Waarom? Wittgenstein zei: ‘Waarover men niet kan spreken moet men zwijgen’.
Wat ik de laatste jaren heb meegemaakt is een proces dat je niet deelt via Social Media, je zit er midden in. Verlies, vergankelijkheid, verdriet, dat is een dagtaak waar je maar een beperkte hoeveelheid energie voor hebt. Daar moet je zuinig op zijn.
2013. Het is het jaar waarin ik afscheid heb moeten nemen van mijn liefste, mijn levenspartner en mijn partner in Zichtbare Zaken. Begin 2012 werd duidelijk dat Lide een zeldzame vorm van baarmoederkanker had. 20 November 2013 is ze gestorven.
In de tijd tussen de diagnose, een operatie waarvan zij binnen drie weken herstelde en een extra jaar dat ons als toegift is gegeven, hadden wij een stille hoop. Die hoop bleek begin mei 2013 een illusie te zijn. Uitzaaiingen in het bekken bleken de harde realiteit.
Vanaf het begin heeft Lide chemo en bestralingen geweigerd. Dat paste niet bij haar leven. In het vocabulaire van de artsen kwam het woord ‘genezing’ niet voor. Dus kozen wij, wederom, voor ‘kwaliteit van leven’. Op die moedige keuze is zij niet teruggekomen.
Wat volgt is de geschiedenis van een stervensproces. Wij hebben dat met zachtheid omarmd. Vanaf het begin heb ik minder gewerkt, zodat ik 24/7 beschikbaar was als mantelzorger. Toch stond zij er op dat ik niet zou stoppen met werken, als afleiding.
Het laatste half jaar hebben wij de ‘ups’ en de ‘downs’ samen beleefd. Daarbij hebben wij veel steun van goede vrienden gehad. Vanaf het begin was duidelijk dat Lide de uitvaart samen met mij wilde regelen. Het programma, de locatie, het ontwerp van de rouwkaart.
Dat is een goede zet geweest. De vrienden uit de muziekwereld die zouden komen musiceren hebben bij ons thuis voor haar gespeeld. Familie en vriendinnen kwamen langs om afscheid te nemen. Dat heeft ons gesteund bij het loslaten.
Lide was niet bang voor de dood. De dood was haar vriend. Daar heeft ze vanaf het begin een groot vertrouwen in gehad. Dat is de reden geweest dat ze heel zacht en vredig is overgegaan. Ik heb haar hand vastgehouden tot haar hart niet meer klopte.
De dagen daarna was ze thuis. De vrienden die haar nog hebben gezien waren diep onder de indruk van haar vrede. Van de liefde waar wij samen een levend voorbeeld van waren. Van de wijze waarop wij samen naar ons afscheid toe hebben geleefd.
Wij hadden in september gehoord van een mooie kapel, door Francine Houben ontworpen. Waar je omhuld wordt door Yves Klein-blauwe muren. Met gouden plafond en kleine langwerpige vensters, onder en boven, die symbool staan voor hemel en aarde.
Die staat op de begraafplaats St. Laurentius, in Italiaanse stijl opgezet, in Rotterdam. Sinds een jaar was daar ook een crematorium gevestigd. Ik ben daar gaan kijken en de directrice vond het goed dat we alles zouden regelen zonder een uitvaart ondernemer.
Alleen voor de laatste verzorging, het opbaren en het vervoer, hebben we de dames van Matrice ingehuurd. Bijna overal zelf zorg voor dragen paste goed bij ons leven. We hebben er een besloten uitvaart van gemaakt. Alleen genodigden met echte verbinding.
Die uitvaart is een zeer indrukwekkende ervaring geweest. Precies zoals we ons dat hebben voorgesteld. Dat maakte die dag tot een waardevol afscheid van Lide en heel inspirerend. Net als de mens waarvan wij afscheid namen. De dagen erna veel te doen.
Nu is het stil geworden. Wij gaan nu een heel eigen weg. Op mijn weblog heb ik een bericht geplaatst, zodat bezoekers iets kunnen ervaren van de sfeer waarin wij leefden en afscheid hebben genomen. De video’s van de uitvaart kun je zien op verzoek.
Waar het heen gaat met Zichtbare Zaken weet ik nog niet. Dat is een vraag voor 2014. Waarschijnlijk zal ik eerst moeten wennen. Het oude loslaten en het nieuwe omarmen. Als je vergankelijkheid tot in je vezels hebt ervaren kies je alleen nog maar voor je hart.
gecondoleerd… ik ben er even stil van
liefs,
jacob jan
Brok in mijn keel. Tranen in mijn ogen en verschrikkelijk onder de indruk van jullie liefde en de reis naar het afscheid.
Diep onder de indruk van de weg die jullie bewandelen, een hele inspirerende weg. Dankjewel en ik wens je nieuwe inspiratie toe voor de weg van 2014.
Beste Huub,
Ik ken je niet, maar dit moment leert me je wel kennen.
Mooi dat je dit wilt delen met ons. Hopelijk helpt het je zelf ook!
Sterkte en respect!
mooi huub.
Goed dat je het hebt opgeschreven zodat iedereeen het kan lezen. Dat raakt me.
Wat een heftig maar mooi verhaal, hoop dat je de komende jaren mag blijven schrijven.
Kippenvel! Sterkte!
@Jacon Jan Dankjewel JJ
@Erik Dankjewel Eric mooi om te horen
@Agnes Dankjwel en 2014 is helemaal goed!
@Jan Willem Dankjwel. Delen is helen, inderdaad.
@Karin Dankjewel, ook voor jouw mooie verhaal op #mijnmoment
@Harmke Dankjwel. Van schrijven zal ik nooit genoeg krijgen 😉
@Hermannus Dankjewel
Dankjwel = Dankjewel 😉
Huub. Wat onwaarschijnlijk heftig. En wat liefdevol opgeschreven.
Dank je wel Herbert. Las laatst nog je column ‘Gladiolen’ http://herbertfilosofeert.nl/gladiolen/#more-2585 Sommige dingen zijn niet eenvoudig te benoemen of te verwoorden, maar we kunnen het niet nalaten daar toch voor te gaan. Lijkt me leuk je in 2014 nu eindelijk een IRL te begroeten.
Mooi beschreven Huub en inspirerend.
Het afgelopen jaar heb ik me zo vaak afgevraagd hoe kan of moet je daar nu mee omgaan, het ziek zijn en afscheid nemen van de persoon die het dichtst bij je staat. Heel veel respect en bewondering voor hoe jullie het gedaan hebben ! Veel sterkte bij de momenten van het missen van Lide. De herinnering aan haar en wat jullie samen hadden blijft en dat is goed !
Dank je wel Sanne, dat was helemaal de bedoeling 😉
@Josephine verdriet mag er zijn, maar liefde overwint alles. De weg ligt onder je voeten. Veel liefs van Huub
Huub bijzonder, dat en hoe je dit deelt. Bijzonder ook hoe jullie dit samen gedaan hebben.
Gecondoleerd met dit verlies.
Dank je wel Erno. Een blijvende bron van inspiratie. Vandaar.
wow Huub, wat schitterend geschreven. dank dat je dit zo met ons hebt gedeeld. ben er stil van…
Dank je Edo. Stilte kan zeer veel betekend zijn, dat zul jij als Pitcholoog onderschrijven. Mooi!
Beste Huub, jouw verhaal brengt me terug naar 2006. Ook ik moest mijn liefste loslaten. Wat mij nog steeds veel troost geeft zijn de herinneringen aan de geweldige tijd die we samen hadden. Zij maken dat het gemis draaglijk blijft. Dit wens ik jou ook toe.
Indrukwekkend verhaal, Huub. Veel respect voor hoe jullie samen de regie in het onregisseerbare hebben gevonden.
Dank je Ineke. Herinneringen vormen inderdaad de basis voor een blijvende verbinding, nog sterker is voor mij een gevoel van dankbaarheid voor wat Lide voor mij betekent. Daarmee blijft ze voor altijd in mijn hart en voelt het gemis veel zachter.
Dank je Erno. Mooi hoe je dat zegt: ‘de regie in het onregisseerbare’. En toch blijkt het te kunnen. Niet vanzelf, maar het kan. Die keuzes kun je maken, als het er dan ook meteen helemaal voor gaat. Inmiddels heb ik begrepen dat deze optie voor veel mensen inspirerend is. Vandaar dat ik het graag wil delen.
Omdat ik niet zo actief ben op de media is mij veel ontgaan en heb ik niet geweten. Nu las ik je verhaal, droevig en mooi. Mijn hemel wat een jaar! Ik heb er geen woorden voor en wens je alle goeds en sterkte.
Indrukwekkend verhaal over een intens en liefdevol proces van loslaten Huub. Ik wens je veel kracht toe x
Dankjewel Jan en Ad, koester nog de herinnering aan de Satie toegift in Hillegersberg eind 2012.
Dankjewel Gerjanne. Veel liefs van Huub
Zoals beloofd hierbij de poëtische versie van ons verhaal: http://www.jeplek.nl/huub-koch/ (Hoe heen jij je plek in?)
Toen ik het de allereerste keer las was ik diep onder de indruk van het vrijmoedig en liefdevol delen. Zonder schroom. Zonder tekort te doen. Aan wat integer is.
Nu ik dat in de herhaling van alle momenten opnieuw lees komt het opnieuw binnen. Dank voor dit bijzondere stuk. Deze waardevolle levensles.
Sterkte!!
Dankjewel Steven.