Die zondag vroeg in maart, even voor middernacht, werd hij geboren. Mijn kleinzoon, mijn prachtige Dees.
Met z’n grote blije kijkers bombardeerde prille Dees mij tot opa.
Een onuitwisbaar moment.
Maar daar bleef het niet bij.
Dat ik ooit vader wilde worden wist ik al op m’n twintigste. Geen idee waar dat vandaan kwam. Maar het stond gewoon buiten kijf.
Toch duurde het nog een jaar of dertien voordat de situatie en ik er rijp voor waren en mijn lieve Sophietje geboren werd. Gewoon thuis.
Ik weet nog hoe ik van puur geluk en slaapgebrek zo in de war was dat ik tijdens het bellen naar de familie m’n dure neonkunstwerk in de vensterbank met de telefoonhoorn aan diggelen sloeg.
Het idyllische beeld dat ik vooraf van het vaderschap had, werd bewaarheid. Mijn leven draaide niet meer om mij. Het kreeg een extra dimensie. En dat bleef zo. Tot op de dag van vandaag.
Ik werd papa van twee prachtige, pientere, heerlijk maffe meiden. Ik voelde me ’n echte dochtervader.
Opa worden is andere koek. ’t Overkomt je. Je hoopt het mee te maken maar hebt er geen keuze in. Noch een voorstelling van.
Ik had geen idee wat het in zou gaan houden. Dus toen het naderde, liet ik het maar gewoon lekker over me heen komen.
“Pap, wil je me met m’n ronde buik fotograferen?” vroeg Lisa, m’n jongste dochter eind januari, ruim een maand voordat ze was uitgeteld.
“Maar natuurlijk, schat, niets liever dan dat.”
Zwangere vrouwen kijken anders. Ze twinkelen. Ze stralen vonken uit hun ogen. Ze zijn ineens geen meisjes meer maar lijken plots bevangen door een zelfverzekerde mildheid. En glunderen minzaam hun stille kracht.
Zo zag ik ’t ook bij m’n eigen meiske. In elke foto die ik van haar schoot.
Alsof ze haar eigen muur had neergetrokken. Geen bevestiging meer zocht.
Alsof ze niets meer te bewaken of te verdedigen had. Zichzelf had weggecijferd. Niets meer te beschermen dan alleen haar ongeboren mensenkind. Met een bedaarde trots die geen erkenning meer behoeft.
“Als Liesl vanavond maar niet bevalt,” zei Sophie, die door haar zusje inmiddels al tot peettante was bevorderd.
Samen hadden we die vrijdagavond een dochter-papa-uitje. En deinsden we in de Eindhovense Effenaar op de techno-beats van The Orb. Doch steevast met de iPhone in de hand.
Het werd zondagnacht voordat Niels belde vanuit het kraamcentrum:
“Hé opaadje, ben je nog wakker?”
Ik vloog, als alle anderen naar het kraamcentrum.
Ik zag een hummel van een mensje. Maar meer nog zag ik mijn eigen kleine meid moeder worden. Ik zag hoe ze haar Niels met tederheid en trots haar kindje toonde.
Ik zag mijn meisje zich ontpoppen tot een bron van warmte en wijsheid. Haar nukjes en fratsen praktisch vervlogen. Ik zag hoe ze met liefdevolle kalmte en humor van haar Dees een gretig lachebekje maakte.
Mijn meiden hebben hun eigen leven nu. Ze doen ’t zo goed. En al hebben we een diepe, innige band, ze hebben me niet meer nodig.
Toch mocht ik, meer dan opa, weer even vader zijn. Die geroerde papa met zijn idyllisch beeld, zo fier als een pauw met gulden veren.
Wat wil ik eigenlijk nog méér…?
Doe me Dees maar.
Aad Lips is senior copywriter, conceptmaker, campagnebouwer, communicatieadviseur en fotograaf. Twitter: https://twitter.com/AadLips
Meer blogs: zie Publications op: https://www.linkedin.com/in/aadlipscommunicatie/
Foto Aad Lips: © Mikel Buwalda
http://www.buwaldafotografie.nl
Foto Dees: © Lisa Lips
Ah Gossie Dees! The family saga continues. Mooi Aad!
Heerlijk verhaal! Dat je er nog lang van mag genieten.
Fijn stukje, ouwe!
Hartverwarmend en prachtig trots geschreven. Heel mooi!
Ik werd uiteraard eerst gegrepen door die prachtige foto. Prachtig en ontroerend verhaal.
Heerlijk verhaal en prachtige hoe je in het leven staat. Geniet ook erg van het vaderschap en krijg er nu zin om opa te worden 🙂
Realistische liefde en nabij,
??bam!!!
Wéér voor elkaar Aad
Intens geluk …… lees ik!
prachtig Aad,tranen in mijn ogen man
Raak Aad! Het leven gefotofrafeerd met je pen. Bravo.
Pure liefde
Wauw Aad.
Ik ben er even speciaal voor gaan zitten.
Schitterend!
Dank je opaadje