2021, mijn gedachten gaan gelijk op reis door het jaar en belanden op een punt van verraad. De haan kraaide meerdere keren en zo vaak werd er ook verraad gepleegd. Mijn gedachten ankeren zich gelijk vast in die momenten van verraad. Loslaten lukt niet. Mag niet en kan niet.
De wal keerde het schip.
De gebeurtenissen lagen inmiddels al lang achter mij, maar ik bleef weerstand houden omdat de effecten nog maanden lang daarna aanhielden. Ik moest me er aan overgeven maar, ik wist niet meer hoe. Een visionair zonder visie. Ik was stuk. De zee antwoordde mij 30 jaar later weer, net als toen. Als je vast zit dan moet je het ruime sop kiezen, dat is me wederom helder geworden. Leven naar je natuur.
Aftrillen.
Het universum spande zich samen en moeiteloos zat ik een week later aan boord van een Urker visserskotter en voer een week lang mee met de #UK33; de Willempje Hoekstra van Jan de Boer.
De zee gaf me rust, de zee bood me ruimte. Vijf dagen en vijf nachten lang, 24 uur per dag het gestomp van de diesel motor. Twaalf keer per dag het zachte gezoem van het signaal ‘netten op’. De spullen en je lichaam zeevast, in je kooi. Weer vertrouwen op je eigen dynamiek, in beweging.
Elke maaltijd met een bewust moment van dankbaarheid, verbinding, verantwoordelijkheid en vertrouwen. De wet van de aantrekkingskracht op volle zee. Getoetst worden bij elke haal van de netten. Getoetst worden op wie je bent op dat moment. Terwijl de hoeder hoedt. Hoop, geloof en liefde.
Los.
Overgave aan dat wat er is. De overgave aan de complexiteit van het leven, voorbij de wetenschap en de berekende strategie, voorbij de controle, zonder tegenwerking of angst. Want het is juist door de berekendheid, de weerstand en de angst dat hetgeen wat allang naar je op weg is, je alleen maar harder zal raken.
Stolt.
Die momenten waarbij je binnenwereld in contact komt met de golf van de buitenwereld. Even, dan en daar, op het hoogste punt of op het diepste punt, stolt. Daarna is er altijd weer de uitgestrekte zee van mogelijkheden waarin je meedeint of ontwijkt. Zeevonken.
Overgave.
In het project ‘Helmen Vol Verhalen’ vond ik mijn buddy, in kunstenaar Marian Tappel. Terwijl ik aanstuurde op de creatieve ontsnapping – want over zingeving voer je geen strijd – liepen we maandenlang al met elkaar op zonder het te weten. Inspiratie en de wil om te creëren stonden tegelijkertijd op. In haar en in mij.
Die week op zee, het bracht mij mede terug naar de flow van het leven en universele inspiratie. In een zee van ongekende mogelijkheden samen nieuwe zeevonken creëren. Marian upcyclede allerlei gebruikte plastics en beeldhouwde een nieuwe realiteit. Zij liet mijn waarheid én die van haar stollen in een kunstwerk.
De werktitel is ‘Collateral Beauty’.
Strijd vs Schoonheid, van binnen naar buiten. Wij zijn mee op missie met ‘Helmen Vol Verhalen‘.
Intrigerend project dat ‘helmen vol verhalen’. Ondertussen dein ik hier mee op een zee vol metaforen, waarbij het ongewis is wat de afloop mag zijn. Strijd, schoonheid, wraak of succes.
Als het gaat om schepen en de zee hebben de collega’s van de Amerikaanse diepzeeduikbootdienst daar een relativerend gezegde voor: “There are no ships at sea. Only targets and submarines”.
Ik wens je succes en schoonheid.
<3
Ondanks de deining lijk je je houvast gevonden te hebben. Niet loslaten dat roer!
Amy je bijzondere reis met Helmen vol verhalen boeit mij al vanaf het begin. Ik weet van je tegenslagen en vind het bijzonder mooi hoe je uit een diepe golf je weer omhoog mee laat voeren naar boven. Hulde en je verdient het👏🏻
Op naar 22!!!
Yes! Dat ben jij! Strijdvaardig en soms voor mij niet te begrijpen in jouw beslissingen maar daar ben ik allang aan gewend en daarom klikt het ook zo goed tussen ons! En dat gaan we nog heel lang volhouden zo!