Anna-Maria Giannattasio

Henk-Jan Winkeldermaat laat me elk jaar opnieuw de balans opmaken.. zodat ik meestal schrik van de waan van de dag. En eindelijk begrijp waarom al dit gedoe van de laatste twaalf maanden weer nodig was…

Twintigtwaalf was boordevol mooie momenten. Janken bij het laatste lied van de achtstegroep-musical. Samen met mijn blonde god in Rome genieten van een bord goed eten. Mijn eerste grijze haar. Zeevonk zien oplichten in de nacht met zoons in Zandvoort aan Zee. Het dorp onveilig maken met horden tien-jarigen tijdens Halloween en de verhuizing van Puur Utrecht naar het water (een jaar is pas echt een goed jaar als je weer Ikea-kasten erbij krijgt).

Het supermoment van 2012 bekroop me totaal onverwacht.  Het was een dag als anderen. Dus té veel, in té korte tijd. Veel gesjouw en veel dingen die moesten. Huis, school, kantoor, spullen naar eventlocatie, opruimen, snel weer door naar de laatste borrelafspraak. Net te laat struikelde ik de Oude kerk van Amsterdam binnen. Het orgel speelde al en het borrelpubliek was op scherp voor het grote schransen. En toen greep het me naar de keel. Ik was weer helemaal terug bij af. Alles en iedereen vergat ik om me heen. Dit was het laatste stukje van mijn lievelingsstad dat ik nog nooit had gevoeld of betreden. En het sloeg me volledig knock-out.

De borrelaars liet ik rechts liggen en ik nestelde me links onder het orgel.  Alles klopte. De plek, de lucht, het licht, de sfeer. Precies zoals ik het al jaren uit boeken kende.  Maar nu was ik er echt. Ik voelde me weer de twaalfjarige met leeshonger die alles stuklas over Amsterdam. Het meisje dat bij gebrek aan letters folders uit het postkantoor jatte. De leeshonger die ervoor zorgde dat ik gids werd (de beste), een evenementenbureau bouwde (ook niet slecht) en nu aan 24 uur per dag te weinig heb.

Na een half uur orgelmuziek verbrak de betovering. Natte wangen en een groot hart. Ik ging weer mee met de stroom. En dat gevoel? Dat heb ik gelijk weer verstopt… totdat Henk-Jan me vroeg naar Mijn moment. En nu laat ik het niet meer los. Een nieuw jaar wacht op me.  Met iets meer stilstaan en besef. Het gaat allemaal erg snel de laatste tijd… en dat is zonde.

Tot slot; mijn pareltje van dit jaar

De wil van technologie >>