Anne-Kee Deelen

Anne-Kee Deelen, @A-Kee storyteller

Wat een heerlijke vraag om je moment van 2010 te benoemen. Ook een onmogelijke, maar zien wat er beter kan, maar om te zoeken naar hoogtepunten. En wat heerlijk, het blijken er veel meer te zijn dan gedacht. Maar ja, dan begint de ellende, ik moet gaan wegen en kiezen. Maar weet je wat, ik ben verkiezingsmoe.

Het lijkt wel of we meer en meer lijstjes moeten gaan maken. Steeds vaker wordt mijn stem gevraagd om te kiezen voor iemand die iets moois doet. Maar hoe bepaal ik wat mooier of beter is? Ik krijg er steeds meer moeite mee. Hou je meer van je ene kind dan van je andere? Nee, toch zeker? Ik heb daarom dan ook besloten om niet meer aan dergelijke verkiezingen mee te doen.

Maar toch wilde ik graag iets aanleveren aan Henk-Jan. Hij heeft me het afgelopen jaar geïnspireerd tot een van mijn meest becommentarieerde blogs, vele mooie foto’s van me gemaakt en we hebben regelmatig samen gelachen. Het is altijd weer fijn om hem tegen te komen. Dus heb ik de afgelopen dagen al die momenten de revue laten passeren. Met gevolg dat ik bijna huppelend mijn Kerstinkopen deed. Want ineens stonden alle mooie momenten van het jaar in de spotlight en zag ik hoeveel schitterende diamantjes er eigenlijk op mijn pad lagen.

Voor mij was het afgelopen jaar persoonlijk en ook zakelijk een jaar van grote transformatie. Dat dit zo was, werd voor mij het meest duidelijk op het moment dat ik helemaal vrolijk werd van de sneeuw en zit had in sneeuwballengevechten, sneeuwpoppen maken, rennen en huppelen door de sneeuw. Begin dit jaar had ik nog een enorme hekel aan sneeuw. Nu kan ik intens genieten van het knisperende geluid onder mijn voeten. En er zijn de afgelopen weken meer zaken waar ik het aan merk. Bijvoorbeeld die grote goedbetaalde klus die op mijn pad kwam. Een klus die me back-to-basic nam. En dat is goed. Geen luchtkastelen meer, maar bouwen op stevige fundering.

Dit jaar ben ik mezelf tegengekomen op vele fronten. Het was het jaar van de schaduw. Maar ook van de liefde en compassie. Vrienden die onvoorwaardelijk achter me stonden en me ruimte gaven om mijn eigen spiegels te breken. Of die kilometers met me door het land crosten om me te steunen bij het opruimen van rokende puinhopen. Of me trakteerden op een vakantie. Of me belangeloos coachten. Of openhartige gesprekken met me voerde. Of gewoon een arm om me heen sloegen. Of steeds weer lieten weten dat ik welkom was. Of me superlieve onverwachte berichtjes stuurden. Vele mensen hebben mijn hart verwarmd dit jaar.

Anne_Kee_Deelen_980

Ik heb het afgelopen jaar soms verloren, maar het verlies haalt het niet bij alles wat ik heb gewonnen. Zo heb ik bijna letterlijk een deel van mezelf teruggehaald op een plek waar mijn bestaan ooit op zijn grondvesten schudde. De wandeling in mijn eentje bij volle maan was absoluut een hoogtepunt. Waar ik dacht oud zeer tegen te komen, ontmoette ik daar mijn liefde voor het leven en vond ik na enige omwegen mijn eigen waarheid terug.

NNF dit jaar was ook weer een hoogtepunt. Wat hebben we heerlijk muziek gemaakt met elkaar. Ik kwam helemaal leeg aan in Drenthe, maar ging helemaal opgeladen weg. Muziek, goede gesprekken aan het kampvuur, kiezen voor mezelf en één ontmoeting in het bijzonder maakte het weer onvergetelijk. Ook de dagen erna van totale verwarring koester ik nog altijd.

Niet alleen op het NNF heb ik dit jaar gezongen. Voor wie het niet weet, zingen is mijn grote geheime liefde. Momenteel doe ik er weinig mee, buiten de veilige muren van mijn huis. Maar soms weten mensen me te verleiden om ermee voor de dag te komen. Zo heb ik dit jaar gezongen op het iamoneworld-event. Het was de afsluiting van een zeer geslaagde dag en fijne momenten van voorbereiding. Dat was ook wel een hoogtepuntje dit jaar.

Zang speelde ook een belangrijke rol in een ander evenement waar ik een rol in speelde. Dit keer zong ik niet zelf, maar was ik gevraagd om een school te begeleiden bij het introduceren van het handvest voor compassie tijdens TEDxYouth. Een hele eer vond ik dat. En wat een hoogtepunt was het optreden van de schoolband voor mij. Wat een genot om met die jongeren te mogen werken. Het raakte me enorm. Ze waren zo authentiek. En natuurlijk liet ook het stuk waarin mijn eigen tekst werd opgevoerd, me niet onberoerd.

Waar ik wel zelf het podium mocht beklimmen, was onder andere op het Inner hero event en tijdens Twedding. Daar droeg ik eigen geschreven verhalen voor. Hoewel ik het ook altijd weer spannend vind, geniet ik ook van het mogen vertellen. En als mensen naar me toekomen om me te vertellen hoe ze geraakt werden, dan ben ik blij dat ik mijn doel heb bereikt. Ik zal niet snel de vochtige ogen van de bruid vergeten, nadat ze het voor haar en haar man geschreven sprookje uithad. Dat er een paar maanden later een opdracht uitvoortkwam (van iemand anders) was natuurlijk helemaal slagroom op de taart.

De meeste zojuist beschreven hoogtepunten lagen op privévlak of op het snijvlak van privé en zakelijk. Voor mij als ZP-er lopen die nog wel eens door elkaar. Zakelijk heb ik mijn zoektocht doorgezet. Maar ik heb ook veel gevonden op dat vlak. Met dank aan feed back die ik heb gekregen. Een hoogtepuntje wil ik dan nog wel benoemen. Toen iemand tegen me zei dat ik echt wel zijn ogen had geopend door hem te leren denken vanuit de ontvanger, heb ik wel een avondje gestuiterd. Ik weet nu dat het goed is om iets dichter bij huis te blijven, ofwel te vertrekken van waar ik vandaan kwam. Omdat ik daar de nodige zelfvertrouwen vind. Dus draait het het komende jaar om communicatie. Ik kan daar vanaf vele kanten invulling aangeven. Kern is voor mij dat ik sta voor communicatie met compassie. Ofwel communicatie met inlevingsvermogen en respect. Relaties noemen mij soms de stille kracht op de achtergrond. En die kracht kan ik op verschillende manieren vertalen. Ik kan er bruggen mee bouwen door er woorden aan te geven. Maar met afstemming kan ik ook de juiste setting creëren waarin processen goed kunnen gedijen. Als storyteller maak ik ook gebruik van afstemming. Maar dan treed ik er wel duidelijk mee op de voorgrond.

In 2011 ga ik verder met mijn zoektocht naar het snijvlak van mijn talenten, dromen en wensen van anderen. Ik ben dankbaar voor de bijdrages die ik heb kunnen leveren het afgelopen jaar aan projecten van anderen. Onbetaald en gelukkig ook betaald. En daar ga ik lekker mee door. Daarnaast heb ik nog een aantal dromen. Of en hoe ik die waar ga maken, daar ga ik me ook in 2011 eens over buigen. Maar ik heb mezelf de ruimte gegeven om ze los te laten, of op langere termijn pas waar te hoeven maken. Dat haalt veel druk van de ketel. Gewoon lekker rustig onder stoom komen. Dan is de kans groter om op de plek van bestemming aan te komen en ondertussen te kunnen genieten van de reis. Mijn woord voor 2011 is overigens wholeheartedly. Dat wens ik iedereen toe. Hoezo dat woord? Kijk maar eens naar: http://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability.html op de valreep weer een hoogtepuntje.

Gelukkig Nieuwjaar.

Anne-Kee Deelen

2 gedachten over “Anne-Kee Deelen”

  1. Oh ja, en die meest becommentarieerde blogposting van Anne-Kee was een onderwerp waar ik wekelijks, soms dagelijks (kort) aan denk, of op wordt gewezen. Boeken schrijven, iedereen kan nu een boek schrijven, dus iedereen schrijft een boek. Ik weet niet precies wat het is waarom ik daar moeite mee heb… maar goed. Hier de URL van de blogposting waar Anne-Kee het over heeft. (Ik kon ‘m ook in de tekst aanbrengen, maar dan zit ik aan andermans werk te klooien, terwijl dat misschien helemaal niet haar bedoeling was.)

    http://www.mindz.com/blog/2010/6/15/Vuurtoren,_boot_of_toch_de_zee_

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven