Bart Verdult

Op Brussels Airport rijdt een roodgebruinde snob met een trolley vol koffers tegen m’n scheen. Ik kijk haar aan. Zij kijkt niet terug, ze is in zichzelf gekeerd. Stress. De labels op haar koffers verraden de reisorganisatie, bekend van hun Tv-commercial met de ambetante roep “…lekker bezig, mannen”, die haar transport van een eiland in de middellandse zee had verzorgd.

Ik moest denken aan de blijde posterplakkers van daags daarvoor. We gingen met de Shinkansen (de japanse TGV) vanuit Osaka op weg. Hoewel deze frequent rijden en met enorme snelheden, grote plaatsen in Japan met elkaar verbinden, waren ze het jaar daarvoor, alle treinbewegingen opgeteld, nog geen minuut te laat. Ongelofelijk.

Je bent voorshands geïnformeerd over de Japanse gereguleerde samenleving. Welnu, ik ben tamelijk direct in mijn gedragingen: Alle reden om het in Japan subiet te verpesten. Daarom was ik voornemens om bij de eerste treden in de Japanse samenleving, elk moment aan te grijpen tot stringente adaptie.

Zo leken mijn eerste stappen, op de stoepen van Shinagawa, op een slow-motion opname. Opletten: Japanners lopen links op de stoep, ze kijken je niet aan. Op straat, incluis gemotoriseerd vervoer, is het schoon en stil. Er wordt niet gebeld, gegeten of gerookt. Oversteken voelt massaal, maar gaat gesmeerd. Geen aanraking of ongemak.

Mijn gezin wilde ontbijten met croissants en cappuccino. Vanuit m’n adaptie-drift opteerde ik voor een bakje levende visjes met wat rijst. Al tripadvisorend kwamen we bij een food court met een mondiaal voedselaanbod. Al snel voelde ik me veilig en rustig in deze gechoreograafde samenleving. Je weet waar je moet wachten, waar je geld moet neerleggen en waar plaats te nemen. Ik begon het buigen te begrijpen. Toiletteren was een terugkerende bijzonderheid.

Een japanner leeft in een werkgroep. Op jonge leeftijd hoorde ik een verhaal van een arbeider aan de lopende band, die ziek werd en ervoor koos elke dag bij zijn collega’s te genezen. Ik raakte erdoor gefascineerd. Je werkt om te leven en het werkt zaligmakend.

Bart posterplakkers 1200 1 Zo ook bij deze posterplakkers. Elke werkdag met een glimlach in de vroege ochtend, een bento-box onder de arm, naar je werkgroep om posters te plakken. Om de 12 minuten als er een trein passeert, ga je op een lijn staan. Je lacht vriendelijk en wuift met pet in de hand naar je onbekende collega’s van de spoorwegen. Om vervolgens weer geconcentreerd en efficiënt met je werkvrienden de posters op te plakken.

Een Japans leven lijkt ontworpen zijn. De onvoorspelbaarheid is er verdwenen naar een verre achtergrond, als op een ansichtkaart van de berg Fuji. Een leven zonder mening of personality. Gewoon je leven doen met je familie, vrienden, buurtgenoten en collegae. Samen voor de keizer. Bij vertrek van de terugvlucht naar Brussel keek ik uit het raam van de Dreamliner. Al het dienstdoende vliegveldpersoneel, stonden ons glimlachend en op een lijn vaarwel te wuiven met hun pet in de hand.

“Auw”, ze beukt weer met haar trolley tegen m’n scheen. Ze kijkt dwars door me heen.

Bart maakt films, omdat hij graag dichtbij medemensen komt, daarnaast probeer hij een goede vader en echtgenoot te zijn. Voor wat rest probeert hij er een beetje voor zijn vrienden en familie te zijn.

2 gedachten over “Bart Verdult”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven