Ben ik op tijd?!

Donderdag 11 februari, rond 10:00 daar gebeurde het, daar was het moment wat me tot op de dag van vandaag nog steeds zo gelukkig maakt. We hebben in Nederland een korte maar best pitte koude periode. Koud betekend voor mij veel, sterker nog ik kijk er altijd naar uit.

Puur eigenlijk voor dat wat er dan ‘mogelijk’ kan gebeuren. Iets waar ik eigenlijk altijd wel mee bezig ben, zomers ‘droog’ en ‘op wielen’ ’s winters op de Jaap Edenbaan, schaatsen. Temperaturen tot -12, weinig wind en ook vorst overdag.

De neerslag blijft voorals nog uit dus dat beloofd zeker wat, al is het alleen al de spanning en adrealine die door het lijf giert. Natuurijs, daar draait het om. Nederland op haar mooist vanaf het water is bekent, maar vanaf het bevroren water dat is echt te gek.

Ik speur al vanaf dinsdag alle adresjes die ik heb staan in mijn ‘ijsboekje’ hoe de temperaturen zijn, maak een mogelijke top 10 van waar ik heen wil. Eigenlijk om de meest belangrijke reden, de eerste zijn op het nieuwe maagdelijke strakke zwarte ijs.

Ik plan mijn agenda eigenlijk helemaal leeg, iets wat ik ook in mijn contracten aan geef naar de klanten. Natuurijs in Nederland, zal van invloed zijn op de trainings sessies, magisch dat een ieder daar mee akkoord gaat ook.

Ik bel mijn schaatsmaatje David, altijd in om het avontuur op te zoeken en ook hij schrapt deze donderdag ochtend al zijn afspraken. We kunnen op pad. Warme schaatskleding, extra droge kleding, prikkers en handschoenen, eigenlijk wat standaard klaar ligt voor dat ene moment.

Gezien de temperaturen, de iets ondiepere plassen vaarten is de eerste missie richting de Vunus bij Loosdrecht. De gouden keuze uiteindelijk. We parkeren langs de weg bij Eetcafe de Eend, waar je aan de achterkant zo de Vuntus op kunt. Bij de steigers zijn een paar locals die het ook al aandurven om langs de randen de eerste meters te gaan maken.

Spullen aan, tas aan de steiger vastmaken en hop het ijs op. Juist weg van de randen. Iets wat ik van mijn pa leerde, langs de randen is het altijd juist gevaarlijker doordat het gewicht van de mensen op het ijs, het lostrekken van de kant. Juist op het midden is het altijd sterker. Maar ook spannender toch !

We rijden een ronde ruim van de kant over de Vuntus, heerlijk krakend, bewegend en super strak zwart ijs. Zolang je beweegt gaat het zeker goed, het geluid is zo mooi, iets wat ik zo gemist heb. Vliegend met David over deze zwarte plaat, waarin je na een paar minuten al zoveel vertrouwen hebt dat je eigenlijk vergeet hoe groot deze plas is. Dit is puur en maximaal genieten…. Of kan het nog beter?!

Zeker…. Oversteken zo in een keer naar de overkant, daar doe ik het voor. Bij het strandje aan de Vuntus kom ik een maatje tegen die zijn drone bij zich heeft en dan begint er mijn moment van 2021 …. Ik sta even stil, hoor het zoemende geluid hoog boven me, beweeg even met mijn armen en hij zegt, go! Ik heb je gelocked dus waar je heengaat, de drone zal je volgen.

Oke dan is er echt geen houden meer aan, ik ga het gewoon doen. Rechtdoor zo over het midden van de plas. Wat in het begin nog ietwat melkachtig wit ijs is, veranderd al snel in gitzwart, spiegel strak ijs.

Serene rust, magische geluiden en dit moment van puur glijden, afzetten, ontspannen en zo helemaal alleen zweven op het ijs. Perfect! Ik cruise over de plas, draai links en rechts en minuten lang is er geen houden meer aan… vergeet de tijd, de corona en eigenlijk alles om me heen……heerlijk.

Als ik dan midden op stil ga staan hangt de drone zwijgend voor mij! Dit beeld zegt genoeg. Als ik terug rij naar mijn maatje met de drone staat hij stuiterend met een enorme glimlach te schreeuwen. Dit zijn zulke vette beelden Peter, wat zal je genoten hebben !! Nou dat zeker.. mijn moment van het jaar.

Afgetekend.