Eigenlijk begint mijn moment van 2013 al een jaar eerder. Nachten wakker, piekerend. Hoe moet dat nu? Hoe kan ik dit organiseren? Hoe krijg ik dit onder controle? Na 8 jaar veilig op de basisschool moest onze middelste dochter dit jaar naar de middelbare school. Ik noem haar naam expres niet, omdat zij expliciet heeft aangegeven dat niet te willen. Onze dochter heeft, wat de maatschappij noemt, ‘een rugzakje’. In dat rugzakje zit geld om haar extra begeleiding en aanpassingen te bieden, maar in het rugzakje zit meer. In het rugzakje zit een gebrek aan inlevingsvermogen in anderen. Er zit het vermogen in om details te zien, zonder ze te filteren, maar daardoor ook het onvermogen om het grotere geheel te zien. Er zit een motorische ontwikkeling in die maakt dat dingen als fietsen en zwemmen lastig zijn. Er hangt ook een etiketje aan dit rugzakje: PDD-NOS. Pervasive Development Disorder – Not Other Specified. Ofterwijl: we weten het eigenlijk niet zo goed.
Maar wat maar weinig mensen herkennen, is dat er in dat zogenaamde rugzakje ook een paar geweldige kwaliteiten zitten. Ze is een kei in talen en onthouden, een enorme dierenliefhebber en een fantastische striptekenaar met een hele eigen stijl. Verder kan ze heel goed games spelen en enorm genieten in het nu. Zij kan vaak intens gelukkig zijn in het moment.
Groep 8 was voor haar een zwaar jaar. De kinderen om haar heen veranderden in pubers en hadden steeds minder begrip en ruimte voor haar anders-zijn. Maar zij kreeg last van hormonen, stemmingswisselingen en boosheid. Tot overmaat van ramp had één meisje in de klas haar uitgekozen om te pesten. Gecombineerd met haar buien was dit een redelijk dramatische cocktail. Aan het eind van groep 8 was het zo opgelopen dat ze niet meer mee wilde met ‘groep 8 kamp’. Mijn nachtrust werd er niet beter van. Straks zou ze in een omgeving terecht komen met alleen maar pubers, en docenten die we niet meer kennen en regelmatig spreken. Hoe moet het dan? Wie zorgt er nog voor een veilige omgeving voor ons kind?
En toen brak de eerste schooldag aan. We fietsten samen naar haar nieuwe school, de Mariëndael. Een school voor speciaal onderwijs, met kleine klassen en veel aandacht voor het ontwikkelen van zelfstandigheid van pubers. We hadden de route de afgelopen twee weken elke dag gefietst en een weg gevonden die veilig genoeg was voor haar. We kwamen het gebouw binnen en gingen op zoek naar haar mentor Erwin en haar nieuwe klas. En wat er toen gebeurde was fantastisch om te zien. Ze begon te stralen, maakt contact met haar mentor en vertelde mij dat ik mocht gaan. Sindsdien komt zij blij uit school. Huiswerk vindt ze afschuwelijk, maar ze doet het wel, (bijna) helemaal uit haarzelf. We fietsen ’s ochtends nog met haar mee, maar in de middag fietst ze al zelfstandig naar huis. Wat een enorme stappen.
Waar heb ik mij toch zo ontzettend druk om gemaakt?
Ik ben Caroline Rijnbeek (@crijnbeek). Ik heb een passie voor leren en mijn persoonlijke missie is ‘om een heel mens te mogen zijn en te helpen bouwen aan organisaties waar hele mensen mogen werken en bijdragen’. Ik werk o.a. vanuit de KvK voor MKB ondernemers en vanuit de Hogeschool Utrecht voor TBK-studenten. Ik blog en heb dit jaar het boekje ‘Klein is het nieuwe groot’ geschreven. Ik woon in Arnhem met Peter Schotman, Tessa (1998), Anniek (2000) en Julie (2003).
Haha, wat gaaf zeg! Je hebt je druk gemaakt om het onbekende, en om de dochter waar je zoveel van houdt en het beste voor wil. Missie geslaagd.
Wat en prachtige dochter moet jij hebben! Ik snap dat het in deze samenleving knap lastig is, maar wat een kwaliteit om je niet in anderen in te leven en dus je eigen weg te gaan. Om van de details te genieten omdat je geen last hebt van het grotere geheel.
Kinderen spiegelen de volwassenen! En wat kunnen wij volwassenen veel van een dochter als de jouwe leren…
Wat ben ik blij voor jullie dat ze een plek gevonden heeft waar ze zichzelf kan zijn en gezien wordt voor wat ze kan en goed in is.
grote glimlach
fijn dat ze gezien is, zich gezien voelt
Geweldig! En mocht je al getwijfeld hebben: wat fijn dat het nu duidelijk en klaar is. Fijn dat je dat met ons hebt gedeeld!
Wow! Kippenvel! Vooral de herkenning, onze oudste van 9 heeft asperger. Ook hier de zorgen en tegelijk het streven hem zoveel mogelijk van zijn kracht te laten genieten en profiteren. Geeft extra hoop dit.
Mooi verhaal Caroline. Laat je niets wijsmaken en volg gewoon je eigen weg en je eigen hart. Klopt altijd!
Heerlijk! En wát is ze mooi
Een van de allermooiste cadeaus voor een kind en haar ouders. Met plezier naar school gaan. Ik herken zoveel in je verhaal. Onze oudste dochter is ook dit jaar voor het eerst naar de middelbare school gegaan. De veranderingen volgen elkaar nu in een rap tempo op. Maar wat groeien ze snel! En dan de discussies….prachtig! Geniet ervan!
mooi en hoopvol Carroline
Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed, gisteren nog, zag je haar voor het eerst, lag ze hier in je armen… Je bent een geweldige moeder Caroline, dit meisje boft ontzettend met jou!
Wat een ontroerend moment beschrijf je. Ik zie jullie die tweeën al fietsen en begrijp zo de bezorgdheid die je op dat moment voelt. En dan zo’n onverwacht cadeau waardoor je angst een cadeau blijkt. Wat GEWELDIG dat het zo verrassend uitpakt. Voor je lieve kwetsbare sterke dochter en voor jou als toegewijde krachtige kwetsbare moeder… Dat is GROOT geluk .
X Harriet
Wat een ontroerend moment beschrijf je. Ik zie jullie die tweeën al fietsen en begrijp zo de bezorgdheid die je op dat moment voelt. En dan zo’n onverwacht cadeau waardoor je angst een cadeau blijkt. Wat GEWELDIG dat het zo verrassend uitpakt. Voor je lieve kwetsbare sterke dochter en voor jou als toegewijde krachtige kwetsbare moeder… Dat is GROOT geluk .
X Harriet
Wat een mooie kwaliteiten beschrijf je van je dochter.
Dank je wel, lieve mensen. Het is fijn om dit met jullie te mogen delen, om kwetsbaar en bang te mogen zijn en te ontdekken dat het vooral in mijn hoofd zat. Jullie reacties bevestigen mij om meer naar mijn hart en minder naar mijn hoofd te luisteren. Mijn meisje is namelijk een kanjer die het lastig heeft met de oude patronen en maatstaven van onze maatschappij. Ik trouwens ook, steeds meer. Dank mooie fijne lieve mensen.
Mooi! Als je je hart vertrouwt en volgt, dan komt het uiteindelijk vanzelf goed. Mooi om te lezen hoe je het beleefd en ervaren hebt.
Herkenbaar en indringend. Tegelijkertijd bevrijding. Voor haar. En voor jou. Fijn om te lezen. Dank voor dit delen.
PS
Zelf zoon met PDD NOS. Goed om te jouw verhaal te lezen. Voelt op een aparte manier toch tot steun.