Het is koud. Heel koud. En opwarmen gaat maar langzaam en moeilijk. Hadden we nou maar gekozen voor die andere optie. Dat had me beter gepast.
Geen mens in de buurt. Alleen wij tweeën. We kunnen ook de andere kant oprijden en kijken waar we uitkomen. We hebben genoeg benzine bij, water en gas.
Rusland inrijden is verleidelijk. Het is maar 40 km naar de grens. Een rendier tilt langzaam zijn kop op van het mos dat hij staat te begrazen. De afgelopen 100 km hebben we geen auto of zelfs maar een huis gezien.
Het asfalt houdt op, we rijden over grind en gravel door naar boven. Alsmaar noordelijker, alsmaar kouder. Het landschap is wijds en oeroud. Alsof er elk moment een mammoet kan opdoemen en dat dan niet vreemd zou zijn.
Van de Taiga vloeit het over naar rotsen en bergen. Opeens staan we aan de kust. Slingerende wegen brengen ons langzaam naar het noordelijkste puntje van Europa. Water, bergen, water, bergen, het laatste stukje over een glooiende vlakte en dan zijn we er. Nordkapp. We did it.
