In de kamer hangt een levensgrote foto van een Spaans venster. De warme en vrolijke kleuren staan in schril contrast met de verder oersaaie kamer: een ijzeren stellage met tientallen delen wetgeving, multomappen en een verdorde cactus. Hoe kun je een cactus laten verdorren, denk ik nog. Het bureau past niet bij de stoelen of andersom. De papieren liggen al klaar om getekend te worden. Het is vreemd om er geen vrienden of familie bij te hebben, nu lijkt het zo clean. Zo’n grote stap zet je toch met je geliefden erbij?
Nog geen drie maanden later. Dit keer een smaakvol aangeklede ruimte met mooie meubelen en foto’s van prachtige huizen aan de muur. Nog een keer handtekeningen zetten. Weer zo’n grote stap en weer even in een half uurtje geregeld. Dat je buiten staat en eigenlijk nog niet beseft dat je net een huis hebt gekocht. Samen.
En daar sta je dan. Midden in een woonkamer vol met meubels van hem en van mij. Een ratjetoe waar een leefbaar geheel van gemaakt moet zien te worden. Te veel ruimte dat nog gevuld moet worden. Ergens onder in een doos ligt het samenlevingscontract waarvan de inkt nog nat is.
2013 was het jaar waarin we besloten samen verder te gaan. Dat het klopt, dat het werkt, dat we samen oud willen worden. Nu nog een feestje plannen…
Mijn naam is Coco Gubbels en mijn hart ligt bij het vertellen van verhalen, maar mijn inkomen komt nu vooral uit projectmanagement. Samen met mijn grote liefde woon ik – sinds kort – in het mooie Kampen.
