Daniëlle Schouten

De inflatie van sensatie.

“Dan rijd je zeker wel een auto van de zaak?” De vraag die ik steevast krijg als ik mensen vertel over mijn baan. Eerst deed ik nog moeite uit te leggen dat ik voor een familiebedrijf werk, waar meerdere automerken worden gevoerd. Of dat we in Nederland zoiets als bijtelling kennen. Tegenwoordig vertel ik heel enthousiast over mijn nieuwe privé-auto. En dat ik over eigen productbeleving niet mag klagen. Verre van dat. Ik kom regelmatig op de mooiste circuits om nieuwe auto’s proef te rijden. Om technologische vernieuwingen en verschillen met concurrerende modellen zelf te ervaren. En ja, met sportwagens is dat doorgaans spannender dan met een reasonably priced car van Top Gear.

Maar, eerlijk is eerlijk, als ik terugdenk aan de allereerste keer dat ik dat deed… Op het eigen circuit bij de fabriek in Leipzig. Waar de meest befaamde bochten van internationale circuits samenkomen… Dat was toch wel het echte klamme handjes, knikkende knietjes werk. Dat had ik bij mijn laatste producttraining toch iets minder. Begrijp me niet verkeerd, ik krijg er nog steeds kriebels van in m’n buik. Maar het voelt stiekem als een soort inflatie van sensatie. Tot een klassieker me afgelopen zomer weer het hoofd op hol wist te brengen.

Het was vrijdagavond, 30 augustus. Dat weekend zouden we het 50-jarig jubileum van ons sportwagenicoon vieren tijdens de Historic Grand Prix Zandvoort. Ik had via onze Duitse collega’s en het museum in Stuttgart twee auto’s inclusief transport georganiseerd. Had nogal wat voeten in de aarde. Weken mee bezig geweest. Maar die vrijdagavond werden ze bezorgd. Eén splinternieuwe. Moest zijn officiele beurspremière nog beleven. En zijn eerste kilometers nog maken. Maar ook een bijzondere klassieker, eentje met eelt op zijn tanden. De legendarische 917. In rood, Salzburg livery. Nummer 23. Won in 1970 de 24 Uur van Le Mans. De 917 zette het merk op autosportgebied destijds echt op de kaart. Ik was nog niet eens geboren.

Terug naar die vrijdagavond. Ik ben moe. Heb de hele dag op kantoor gewerkt en ben al een paar uur de laatste voorbereidingen op locatie aan het treffen. Bij het uitladen van het stuk autosporthistorie door de Duitse transporteur lopen we tegen een kleine uitdaging aan. Zijn vrachtwagen is te hoog. Kan niet door het beroemde tunneltje dat het parkeerterrein van Circuit Park Zandvoort met de paddock verbindt. Ik sta met een aantal collega’s om me heen als de man glimlachend zegt dat “ein kleines Fraulein” de auto dan maar door het tunneltje moet sturen. Iedereen kijkt naar mij. Mijn lippen krullen rond m’n mond. Ik knijp mezelf in m’n arm. Voor ik het weet, word ik in de 917 getild en stuur ik nummer 23 het tunneltje door. Vergezeld van de geur van overwinning, onder het genot van historisch gekraak en gepiep. Nog geen 100 meter. Twinkelende oogjes. Het hart kloppend in m’n keel. Zó moeten de helden van weleer zich dus gevoeld hebben.

En dat fotograaf Frits van Eldik – een begrip binnen de autosport – dan aan het eind van de tunnel staat. Dát moment dus. Voor altijd vastgelegd op de gevoelige plaat.

Ik ben Daniëlle Schouten (@danischouten) en werk als product marketeer van jongensdromen. Heb een passie voor auto’s en deel die met mijn lief met wie ik samen in Rotterdam woon, in Leusden werk en regelmatig on the road ben.