“Tod”.
“Abgehauen wie ein baum” fluistert de verpleegster.
Omgehakt. De grote sterke boom is geveld.
Dood…
Ik wist het al. Ik voelde het al.
Ik had even daarvoor gevraagd of ik nog even lekker tegen hem aan mocht liggen. Lepeltje lepeltje…… Zoals we thuis zo vaak deden. In ons mooie nieuwe huis, waar we pas een paar maanden woonden en waar hij zo trots op was. Thuis, in ons eigen bed.
Nu in een groot, kil Duits ziekenhuis. In een ziekenhuisbed. Jij aan allemaal slangen, toeters en bellen. Ik in een dun zomerjurkje. Buiten was het tropisch warm. Binnen ijzig koud.
Zijn hart klopte nog een paar keer ferm. Ik voelde het. Dan opeens niet meer. Ik draaide me om. Keek in het gezicht van mijn grote liefde. Een glimlach.
Huh, nu al?
Hij heeft op je gewacht, zegt de verpleegster.
Het is mijn moment.
Mijn man Cees-Jan sterft. 49 jaar jong. Sterke stoere, sportieve man. Aan de gevolgen van een hartstilstand.
Het is vrijdag 2 juni 2017.
Een weekje eerder gaan ze op pad. Vader en zoon. Dolle pret. Samen in een tentje. Naar een BMX wedstrijd in het Duitse Ahnatal. Dag mam, tot zondag! Een zoen.
Ik krijg lieve apps en foto’s. De mannen hebben het naar hun zin in Duitsland. De wedstrijd verloopt voorspoedig, het tentje is opgezet vlak bij de baan, en er is tijd voor bier und bratwurst! Zaterdagavond het laatste telefoontje: kort. Cees-Jan is erg hees. Donderdag had hij nog een grote brand. Hij heeft te veel gepraat, zo zegt hij zelf. Maar man, wat was het fijn voor deze sterke beroepsbrandweerman om weer eens vuur te zien!
Dan zondagochtend kwart over zeven s ochtends. Ik word wakker gebeld door een vreemde stem. Hallo, met Jan. Je man heeft een hartstilstand gehad, hier in zijn tentje. Spreek je Duits? Hier staat een politieman naast me. Ik geef hem even…..
Omgehakt.
Daar ligt hij. Op de IC van een Duits ziekenhuis. Daar sta ik met mijn kinderen. Aan het bed van pappa.
Wanneer wordt hij wakker? De kinderen kriebelen zijn arm. Ze zoenen zijn voorhoofd. Hij ligt er vredig bij. In diepe slaap. Maar hij wordt niet wakker. Nooit meer.
Dan ben je opeens weduwe. Jonge weduwe. Wat een rotwoord. Met twee kinderen. Van 12 en 16. Die hun pappa nog zo nodig hebben. Weduwe. Drie dagen voor hij 50 zou worden. In plaats van een feest, organiseer ik nu een crematie. Henk-Jan maakt de foto’s.
De paniek slaat toe. Ik kan dit niet alleen…. We zouden toch samen oud worden? Hoe moet het met de kids? Hoe moet dat met ons huis? Langzaam verdrink ik in verdriet. En, ontdek dat we zo veel lieve vrienden en familie hebben. Wat is dat toch belangrijk! De collega’s van de brandweer bouwen ons huis af. Het is hartverwarmend.
Bijna kerst. Er staat een kerstboom. Toch.
Er wordt vuurwerk uitgezocht. Toch.
De kinderen gaan naar het galafeest op school. Toch.
We gaan door. Het leven is te waardevol. We huilen. En lachen. En herinneren…
Dinanda van de Noort – Kuiper
Moeder van Nina en Willem en al 32 jaar partner van Cees Jan. Leerkracht basisonderwijs en vakdocent muziek. Nu full-time moeder.
Ik ben er helemaal stil van…
Inderdaad, stil van…..
Heel veel sterkte
Wauw, wat mooi geschreven en wat heftig. Sterkte deze dagen en probeer ervan te genieten!
Stil in jouw moment, sterkte samen.
Wow. Heel veel sterkte.
Een verschrikkelijk, niet te bevatten moment…..
Ineens is het leven anders,
Cees Jan ….een mooi mens is niet meer.
Liefde doet pijn.
Liefde geeft kracht.
Liefde brengt mooie momenten en herinneringen.
Lieve Dinanda,Nina en Willem laat liefde jullie kracht geven.
Naast elkaar zaten we ineens in het Schrijftuintje dit jaar. Fijn je te ontmoeten daar. En ook helemaal niet natuurlijk. Onwerkelijke werkelijkheid
Ik wens je liefs op je pad. Dwars door alles heen.
Dat laatste stukje geeft hoop in het verdriet… een knuffel voor jouw!!
Als je iets leest, waar alles in het leven samenkomt, zo mooi geschreven en zo’n voelbare pijn en je dan gewoon niet weet wat je moet zeggen, dan moet ik je dat wel even melden:……..
Onvoorstelbaar veel liefde en gemis spreekt er uit jouw moment. Heel veel kracht en moed voor jou deze dagen en verder…
Lieve, lieve Dinanda, Nina en Willem,
Wat een gemis…wat een gitzwarte, loodzware leegte.
Maar wat zijn jullie samen sterk! Hij zal er altijd zijn. Hij zit in jullie, en overal waar jullie gaan en staan. Hij zal zooo trots op jullie zijn…lieve Dinanda, houdt moed ❤!
Lieve Dinanda, Ik zag je foto voor dat ik je tekst las… ik zag het kapot en losgescheurd zijn door de dood, aan je. Wat ik daarna las bevestigde het. Mijn hart gaat naar je uit.
Ik zit te huilen. Veel sterkte Dinanda.
Poeh… dit komt binnen. Alle sterkte en zachtheid toegewenst.