Drijfzand

In de late herfst van 2020 gebeurde wat ik al een tijdje vreesde, maar niet aan zag komen. Achteraf is dat makkelijk praten, maar op dat moment had ik echt niet in de gaten hoe ver dingen al waren gekomen.

Ik wil niet stil blijven staan bij die periode. Het doet me teveel pijn om terug te kijken. Teveel verdriet om te bedenken dat ik in die troebele burn-out periode te veel verloor. Ik wist nog niet wat er te winnen was.

Het liefst focus ik me door mijn vermoeidheid (die helaas nog steeds 100% functioneren belemmert) heen op de toekomst. Die toekomst start in 2021. Die toekomst begon halverwege januari, toen alle financiële en sociale banden met mijn zakelijke verleden verbroken waren.

Die toekomst is begonnen toen ik me vrij kon focussen op mezelf en niets anders. De dingen die belangrijk zijn, zijn je gezin en je gezondheid. In willekeurige volgorde.
Als iets dreigt één van de twee aan te vallen, vecht of ren. In mijn geval moest ik rennen om te vechten voor mijn gezondheid. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat dat anders niet goed was gekomen. De deuk die een burn-out achterlaat is te heftig.

2021 was het begìn van een nieuw begin. Ik ben er nog niet. Ik zit in een continue zoektocht naar focus, naar zingeving. Langzaam voel ik met mijn rechtervoet of temidden van het drijfzand waar ik me in bevind een solide pad is. Een pad vooruit. Een pad naar een plek met regelmaat, waar de zon schijnt, waar vriendelijke mensen me gedag zeggen, en in de stoel tegenover me plaatsnemen om te sparren, ervaringen uit te wisselen.

In januari begon ik ook langzaam toe te geven aan een nieuwe richting. Fotografie kwam op mijn pad en bleef recht voor me stilstaan. Ik vocht me door uren Youtube, workshops en boeken heen om de essentie van deze creatieve uitlaatklep te vinden. De essentie voor mijzelf.

Ik werd verliefd op straatfotografie. Ik werd verliefd op iets wat ik nog niet kende, maar wat ontzettend hard binnenkwam. Tijd wordt gekenmerkt door mensen. Mensen die fantastische gebouwen ontwerpen, die het modebeeld bepalen, die kunst scheppen. We kijken naar wàt die mensen hebben gemaakt, maar slechts een enkele keer naar die mensen zelf. Vergeet de BN-er die jaloersmakend miljoenen ogen op zich gericht weet elke avond. De markante man met (nep-) bontmuts of de elegante vrouw in uniform maken het straatbeeld interessant. Maken deze tijd interessant.

Straatfotografie gaat over het vastleggen van het nu. Het is de meest mindfulle vorm van fotografie van dit moment. Ik verloor mijn hart aan straatfotografie. Het bracht en brengt me rust.

In de donkerste dagen van 2021 ontstonden lichtpuntjes. Ik weet nog niks van 2022, behalve de workshop straatfotografie in Parijs, begin volgend jaar.

Ik weet dat ik een verbinding wil maken tussen (straat-) fotografie en de consumentenmarkt. Ik denk aan workshops, exposities. Foto wandelingen. Netwerken.

Het stabiele pad door het drijfzand heb ik nog niet gevonden. Maar in de verte vormen zich de vage contouren van mijn nieuwe toekomst.

Ik ben er bijna klaar voor.