2021 was het jaar waarin ik 50 werd. Toen ik jong was kon ik me daar geen voorstelling bij maken. Net zoals ik me nu nog niet echt een voorstelling kan maken bij mijn tachtigste. Niet waar mijn leven dan staat. Wie van mijn dierbaren er nog zijn en of ik er überhaupt zelf nog ben.
Met dat ouder worden besef ik wel steeds meer dat gemiddeld elk jaar mooie en ook minder mooie momenten kent. Alsof het een levende balans is. Dit jaar kenmerkte zich voor mijn gevoel meer zo dan eerdere jaargangen.
In juni verloor ik mijn zeer dierbare schoonmoeder. In een tijdsbestek van enkele weken van ‘niks aan de hand’ naar een uitvaart. Met je neus op de feiten gedrukt dat niks vanzelfsprekend is. Een cliché, maar o zo waar, dat je moet genieten waar en wanneer je kan.
De pijn en het gemis krijgen een plek. Het genieten van mooie dingen, zoals ongerepte natuur in Frankrijk tijdens een zomervakantie, krijgt meer lading. Alsof je dierbare over je schouder meekijkt en wil zeggen: voel! leef!
