Erno Hannink

erno hannink Vorden 8 kastelenloop 2021

Het is 22:24, ik ben net terug van het sporten en zit op de bank even uit te blazen. De telefoon gaat, mijn zus belt. Ze vertelt dat ze door een broeder is gebeld en dat mama nu met de ambulance naar Enschede gaat. Ze moet naar de eerste hulp komen.

“Wat zal ik doen?”, vraag ik. Ze weet het ook niet. Het is niet duidelijk wat er precies aan de hand is en hoe ernstig het is. We spreken af dat ik opblijf en wacht tot ze belt wanneer ze over is om te horen hoe het gaat. Een half uur later belt mijn vader, “Het gaat niet goed Erno.” Ik zeg dat ik er aan kom en rijd samen met mijn dochter naar Enschede.

Als we binnenkomen ligt ze op de eerste hulp en hoor ik wat er gebeurd is. Ze doet haar ogen open en kijkt me aan, maar ze reageert niet. We krijgen uitleg over de volgende stappen, ze gaan de zuurstof toevoer afbouwen. Daarna zal ze komen te overlijden, het is onduidelijk hoe snel dat gaat. Meestal gaat het snel, maar niet bij haar, ze geeft nog niet op.

Na een uur verhuizen we naar een andere afdeling. Mijn vader, mijn zus, mijn dochter en ik blijven bij haar deze nacht. De volgende dag komen haar broer en zussen afscheid nemen, net zoals onze kinderen en partners. De volgende nacht zijn we met z’n drieën bij haar, als gezin bij elkaar. We slapen om de beurt wat.

Zaterdagmorgen gaat mijn zus met mijn vader naar beneden om een kop cappuccino te drinken, ik blijf bij haar. Terwijl ik bel met mijn vrouw verandert de ademhaling van mijn moeder. Mijn vader en zus komen haar kamer weer binnen. Mijn zus ziet ook dat de ademhaling is veranderd en zegt dat het nu snel gaat. Een paar minuten later is haar strijd om te blijven leven voorbij.

Ik bel met het uitvaartbedrijf om te vertellen wat er is gebeurd. Als zij er eenmaal zijn wordt er van alles geregeld. We nemen alle spullen mee en rijden naar huis zonder mijn moeder.

De dagen richting de crematie zitten vol met dingen die we moeten regelen en uitzoeken, en familie die je moet bellen. Mijn zus en ik blijven om de nacht slapen zodat mijn vader niet alleen is. In de vroege ochtend ga ik hardlopen in het Haaksbergerveen. Terwijl ik daar in mijn eentje loop praat ik met haar terwijl de tranen over mijn wangen lopen.

Dan is het zover, we rijden gezamenlijk naar het uitvaartcentrum voor haar laatste rit. Het is een mooie dienst en nemen we voor de laatste keer afscheid. Terwijl ik nog een laatste keer omkijk, zeg ik:

“Doeg mam”

De week na de crematie blijven mijn zus en ik om de dag slapen, we praten, koken en zorgen voor mijn vader. Ze waren ruim vijftig jaar samen. We zijn dankbaar voor haar leven en hoe het afscheid is verlopen, en dat we als gezin samen waren. We hebben een warme herinnering aan ons moment van 2021.

Doeg Mam

14 gedachten over “Erno Hannink”

  1. Avatar foto
    Jose Geertsema

    Missen en dankbaarheid, wees maar voorzover kan dichtbij elkaar deze donkere dagen, samen praten, koken, zorgen. Sterkte samen.

  2. Mooi hoe je schrijft over je moeder en jullie gezamenlijke laatste reis. Herkenbaar. Voor mij alweer een en veertig jaar geleden. Blijft een onvergetelijk moment. Wens jullie allemaal veel sterkte.

  3. Het gemis komt altijd op onverwachte momenten binnen, maar de pijn, het verdriet zal langzaam plaats maken voor liefdevolle en warme herinneringen. Sterkte Erno

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven