Op het zolderportaal rook het naar voetbal. Het had pijpenstelen geregend en de schoenen van de twee jongens waren doorweekt geraakt tijdens de training en stonden met proppen krantenpapier erin te drogen bij de verwarmingsketel. Achter de deur ernaast de slaapkamer van de oudste. We hebben drie kinderen. Drie kleine mensjes met allemaal hun eigen eigenaardigheden, échte menselijke trekjes, hun eigen waarheden, angsten en vooral ook dromen. De 6-jarige keeper, de kinderdokter van tien en achter de deur hier op het zolderportaal dus de kamer van de elf jaar oude denker.
Als vader van drie houd je van alle drie evenveel. Wil je ze alles geven en soms niet geven omdat je van je eigen ouders al hoorde dat verwennerij ook duistere kanten heeft. Je wilt ze helpen, ze beschermen en het kost je ontzettend veel moeite om zaken los te laten om het fout te laten gaan terwijl je weet dat ze daar het meeste van zullen leren. Vader van drie zijn, betekent vaak ruzie hebben in je eigen hoofd.
Net als mijn oudste ben ik zelf ook een denker. En het klopt wat ze zeggen; twee gelijkpolige individuen hebben het wel eens lastig samen. Dialogen over moeilijke onderwerpen zijn redelijk kansloos en dat brengt frustratie. Vader zijn en altijd aardig blijven, lijken dan steeds minder hand in hand te gaan. Zo ook die novemberavond. En daarom stond ik na negen uur ’s avonds nog op het zolderportaal en liep zijn kamer binnen. Omdat ik een dag nooit wil eindigen in onenigheid; wat dat betreft ben ik een watje. Hij lag al in bed met een boek uit mijn eigen jeugdcollectie. Vindt hij fijn; dezelfde dingen doen en lezen als zijn vader deed en las. Hij zag me binnenkomen en legde zijn wijsvinger voor z’n lippen. Ik slikte de zinnen in die ik me op weg naar de zolder had bedacht. Híj stelde me wel een vraag. Of hij me de volgende morgen nog even zou zien? Hij zei het echt niet fijn te vinden als ik weer eens voor dag en dauw vertrokken was naar het werk zonder even goedemorgen te komen zeggen. Als ik hem daarvoor wakker moest maken, was dat geen probleem zo liet hij me weten. Graag zelfs.
Ik gaf een knik, kuste zijn voorhoofd en wenste hem mooie dromen toe. Weer op de overloop waren mijn ogen even vochtig als de met regenwater volgezogen proppen krantenpapier in de voetbalschoenen die voor de ketel stonden. In een vraag en een opmerking had hij zojuist blijk gegeven onze relatie steeds beter te begrijpen, te waarderen vooral. Een moment van verdere volwassenheid, van houden van. Een moment dat pijn deed van schoonheid. Mijn moment. De volgende dag speelden we een potje voetbal na het avondeten. FIFA 15. Hij won en niet omdat ik daar vrijwillig aan had meegewerkt. Er was iets gebeurd met de verhoudingen in onze relatie en ik genoot er intens van.
Evert Cuijpers dus. Volgens m’n Twitter-bio (be)denker en (be)schrijver. Dat klopt aardig als het in 140 tekens moet. Als extra resumé kan nog gezegd worden dat ik bedrijven help met strategische marketing en een creatieve vertaling daarvan. Groot fan van het leven. Van diegenen die ik al lief heb maar ook chronisch nieuwsgierig naar verhalen van onbekenden. Als ze de albums van Miles Davis draaien tenminste.
Foto’s: Mikel Buwalda
FIJN dit!
Terwijl ik dit lees, vraag ik me even af: waarom heb ik een zwak voor ‘mijn momenten’ tussen vader en kind. Het makkelijke antwoord is natuurlijk: omdat ik zelf vader ben (en zoon). Maar ook omdat dit soort momenten je op het hart drukken: heb oog voor, zie en beleef elk moment, hoe klein ook, met je kind. Dank, Evert, voor het delen.
Mooi, grote mate van zelfkennis….zonder woorden alles zeggen. En dat bij vader en zoon. Wordt nog mooier in 2016!
Ik heb de worsteling van dichtbij mogen meemaken, vader en zoon die zo op elkaar lijken dat botsingen onvermijdelijk zijn. Mooi moment!
Wow. Wat een prachtig moment.
Prachtig. Ik meen zelfs dat ik net daarboven je vader zag glimlachen.. van trots!
Dank voor het delen! Ontroerend … Zo mooi dat het pijn doet …
Mooi Evert !!
Kleine leermeesters zijn het. En ze maken me altijd aan het janken… Dank je wel voor het delen, mijn hart groeit ervan
Wat een prachtig moment, Evert. WAUW! I LOVE that. Mooi om er getuige van te mogen zijn in jouw stuk.
Zoals Anke zegt; kleine leermeesters zijn het. Mooi moment Evert, waardevol ook.
Jij bent een gelukkige vent en je kunt ook nog goed schrijven…!
Ook bij mij liet je een traan wellen, goede vriend. Subtiel verwoord. Fijn dit.
Big hug als ik je zie…!
Het vaderschap zoals ik het ook beleef en koester. Dank je wel voor het delen Evert.
Met tranen gelezen ben kei gruuts op dich dieke kösmoel.
Dien mam.
‘Je hebt het papier gevuld met de ademhaling van je hart’, het is een van de reacties en een hele mooie bovendien. Mijn moment was inderdaad meer dan op een omslachtige manier omschrijven dat ik een pesthekel heb aan het verliezen van een FIFA-spelletje. Het was veel meer. Dank dan ook voor al jullie reacties. Hier, op Twitter, Fb en vooral irl. Dank!
Dit is ook mijn verhaal, maar dan ik met mijn vader! Die twee gelijkpoligen, maar uiteindelijk mijn beste vriend!!! Tranen rollen over mijn wangen….bedankt voor dit mooie moment!!! Dien 3d-vrind