Frank Meeuwsen

“Ik kom er zo aan…”

Het was één telefoontje en een kwartier later stond Bas voor de deur om onze dochter Tess op te halen. Een ijskoude woensdagochtend in februari en Tess moest natuurlijk naar school. Toen nog groep 2, maar ze leest en schrijft als de beste, dat zien we nu in groep 3 weer terug. Bas is de vader van Suze, de beste vriendin van Tess en we hadden al eerder afgesproken dat we zouden bellen.

Tess zag wel waarom ze mee moest met Bas. We hadden het met haar doorgesproken. Ze vond het spannend. Maar ze ging lekker naar school, we zouden haar later die dag weer zien. Ze stapt met rode wangen bij Bas in de auto, ze weet dat haar leventje vanaf nu anders zou zijn.

“Ja hoor, we staan klaar! Kom maar!”

Ik had de route al een paar keer op Google Maps bekeken en ik ken de weg op de Uithof wel. Maar in die pakken sneeuw en met een verhoogd adrenalinegehalte is het toch lastiger rijden. Helie zat rustig naast me en keek voor zich uit. We praten over koetjes en kalfjes. Over de dingen die komen gaan en die zijn geweest. Over die rare ochtend. Ik stond nog onder de douche en was van plan naar een projectvergadering van het lectoraat Crossmedia Business te gaan. Een belangrijke vergadering. De laatste vergadering voor de start van de Media Battle. Een halfjaarlijks evenement voor 100+ studenten uit Utrecht en Enschede die in een week crossmediale concepten voor winkeliers en ondernemers bedenken. Maar nu zat ik ineens in de auto met Helie naar die andere bestemming. Gelukkig zijn de collega’s op de hoogte gebracht met een SMS. We worden vol liefde en aandacht opgevangen. Ze wisten dat we kwamen.

“Rustig aan, we komen er wel uit.”

Ik had mijn laptop meegenomen want ik weet dat er wifi is. Het zou een lange dag worden en ik zou vooral moeten wachten. Dan toch maar even wat mail versturen, schuiven met taken en verantwoordelijkheden en de situatie uitleggen. Ondertussen houden zowel Helie als ik via Path een kleine groep vrienden op de hoogte. Twitter en Facebook laten we links liggen. Te groot, te massaal, te onduidelijk wie wat leest en wie wat naar wie stuurt. Path is precies goed voor het moment. In de middag mailt mijn directe collega op het lectoraat dat alles in goede handen is. Ik kijk op van mijn laptop en ik zie dat Helie in minstens zulke goede handen is. We kijken elkaar met een grote glimlach aan. Elk moment gaat het beginnen.

“Hij is er!”

Mijn moment is 1 februari 2012, 17:00 uur. Eén van de koudste dagen van het jaar maar in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht zit ik met alleen maar warmte om me heen. De warmte en liefde van de zusters die ze voor Helie hebben. Ze heeft een paar uur keihard gewerkt en ligt uitgeput op bed. Bij haar ligt het mooiste, liefste en warmste wat we ons kunnen wensen. Finnéan Morrison Meeuwsen. Hij weegt 3995 gram en is 51 cm lang. Hallo Finn!

Een half uur later wordt er op de deur geklopt. Met rode wangetjes staat Tess bij de deur. Ze komt met grote ogen binnenstappen en kijkt naar het wiegje naast het bed van Helie. “Hallo Finn, ik ben Tess, je grote zus!” Op de achtergrond klinkt het liedje dat we voor Finn hebben gekozen: Without You van Eddie Vedder.

https://www.youtube.com/watch?v=xUsa77MfVpI