Zeven jaar geleden hadden we een weekend met vrienden op Ameland gepland. Voor onze dochters zou het de eerste keer reis naar een eiland worden. In haar fantasie had Dewi bedacht dat ze er een echte piraten schat zouden gaan vinden.
Twee weken voor ons vertrek werd ik rond half 11 in de avond gebeld. Ik beantwoordde de telefoon, een arts uit het ziekenhuis vertelde me dat mijn moeder vlak daarvoor was overleden. De tijd leek even stil te staan.
Het leek zo goed met haar te gaan en daardoor hadden we ook dat weekend durven plannen. Een week met voorbereidingen voor haar begrafenis volgde en op de dag voor mijn verjaardag werd ze begraven. Het weekend erop bleven we thuis, geen avontuur, maar zorg voor familie en kinderen.
Dewi had veel aandacht nodig. Het verlies van haar oma en het eiland avontuur missen was voor haar een dubbele teleurstelling. Hoe gaan kinderen om met zo’n verlies? Heel veel later zou blijken hoe mooi ze het een plekje had gegeven.
Een jaar later vertrokken we met z’n allen naar Ameland. Dewi, toen zes jaar, kon zich alles nog tot in detail herinneren. Ze was vast besloten om die schat te vinden. Haar jongere zus Romy, drie jaar oud, deed vrolijk mee.
Op het eiland lieten we een flessenpost bij de receptie bezorgen. Een kaart en een brief van een piraat beschreven een spannende zoektocht. Ergens in de haven, op een klein stukje waddenstrand zou de schat begraven liggen.
Onder een stak blauwe hemel volgden alle instructies op de kaart. In de haven besloten we eerst wat te gaan drinken bij het restaurant. Dat bleek, tot onze grote verbazing een piraten restaurant te zijn.
Na wat gedronken te hebben liep ik samen met de kinderen naar het strandje waar ik in een onbewaakt moment het houten kistje met de schat had begraven. Dewi, Romy en twee vriendinnen gingen fanatiek op zoek. Na zo’n tien minuten vonden ze de schat waar ze de hele dag al naar op zoek waren geweest. Het kistje werd onder luid gejuich meegenomen naar het restaurant. Daar rolden de gouden chocolade munten uit de schatkist over onze tafel.
Ook het personeel van het restaurant kwam belangstellend kijken want de kinderen hadden ze allemaal verteld over de schatten jacht en ook zij kregen allemaal een hand vol mee. Helemaal onderin het kistje vonden ze een herinnering aan hun oma en dat werd door Dewi heel voorzichtig opgeborgen in haar tasje, samen met haar deel van de schat.
We sloten de dag af met een etentje op het terras. De eigenaar van het restaurant vond het verhaal zo bijzonder dat hij ons een cadeau uit hun schatkist liet uitzoeken: Een hoofddoek, een ooglap en een enorme oorbel. Zo werden we allemaal een beetje piraat.
’s Avonds terug in het appartement lag Dewi in haar bed naar buiten te staren. Buiten een donkerblauwe lucht met een heldere ster. Ze keek me aan en vroeg: ‘Pappa, die heldere ster…is dat oma?’. Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Dankjewel Dewi.
mooi Pappa Piraat!
Eens met @Edo 🙂 Mooi ‘piet’ piraat!
Mooi man.
Werd er emotioneel van.
Dit verhaal heeft veel meer betekenis dan ik in 500 woorden kon samenvatten. De piraat staat synoniem voor vrijheid, avondtuur, ondernemen, op pad gaan en dingen zien. Iets wat mijn ouders veel te weinig hebben gedaan.
Ik noem het gekscherend ‘parttime pirate’ in mijn Twitter bio. Dat staat dus voor een dag erop uit. Met zijn allen, of soms ook even alleen. Lekker de natuur in en genieten.
Maar dit #mijnmoment zal ik me voor altijd blijven herinneren. Dank voor jullie reacties. 🙂
Prachtig verhaal Gert. Had stiekum nog wel een quote van Billy Connolly of Eddy Izzard ergens tussendoor verwacht 😉
Prachtig. Wel altijd geweten dat jij piratenbloed in de aderen hebt! 😉 ’t Ga je goed Gert….en uiteraard ook de jouwen!
Wat een prachtig en fijn klein verhaal van zo grote betekenis. Voor jou. Over haar, die je mist. Voor haar, die je opvoedt. Heel mooi. Dank voor dit delen.
Indrukwekkend hoor.