“Snullup”
Ik plof op de bank en kijk naar de tv. Er is iets mis met de ondertiteling. Heh, er is niet alleen iets mis met de tv, maar er zit een storing in mijn hele matrix. Kleuren beginnen door elkaar te lopen, contouren vervagen.
Charlotte, mijn vrouw, zit op de bank, zonder benen, met mobieltje in de hand. Ik wil iets zeggen tegen haar. Ehm, komt er nog wat van? Ik hoor mezelf volledige wartaal uitslaan, totaal niet wat ik verwacht had te horen. Ik ben de controle over mijn handelen kwijt….
Ik moet actie ondernemen, ik concentreer me, ik bereid me voor: ‘Snullup’ roep ik. Charlotte begrijpt ‘snel hulp’. Ze belt vast 112, al kan ik er geen touw aan vastknopen. Thierry, mijn oudste zoon, komt binnen. Hij gaat op de leuning van de bank zitten. Ik neem zijn hand vast en laat die niet meer los.
‘Neurons that fire together, wire together’, denk ik. Ik blijf maar door ratelen, mijn brein activeren zoveel ik kan, op zoek naar klanken die ik thuis kan brengen, op zoek naar mijn eigen taal. Tot nog toe is alles onverstaanbaar. Uit frustratie roep ik ‘Kut!’.
Heh, dat herken ik, daar word ik blij van. Ik probeer iets anders: ‘Fuck’. Yes, denk ik.
Ik voel een traantje komen, een traantje van zowel verdriet als vreugde. Verdriet om de onmogelijke positie van hulpeloosheid – mijn leven ligt even in de handen van anderen – en vreugde omdat ik iets voel van zelfbeschikking. Het voelt als het draaien aan het stuur van een auto op een ijsbaan ….
He, die ambulancezuster is ontzettend knap met haar vuurrode lippen en gitzwart haar. Ze stelt vragen, dat zie ik aan haar gezicht, maar ik versta er volgens mij niets van. Ik lach haar maar aan, om haar, anderen en mezelf gerust te stellen. Ze plakt van die electrodingetjes op mijn borst.
Ondertussen zoek ik een strategie om het heft weer in eigen handen te nemen. Ik moet babystapjes maken, ik ben in een onbekend universum beland. Ik begin bij het alfabet. “Aaaaa”, euhm wat komt daar nog eens na? “Beee, Ceee” … tjonge wat een opgave. Ik sla hier en daar een letter over.
Dan gaat alles opeens heel snel. De brancard wordt de ambulance ingeschoven, ik denk in een flits aan Clark, typisch gevalletje van beroepsdeformatie, teken dat het goed gaat met me? De zuster met de vuurrode lippen gaat pal naast me zitten.
“Blabloefesakorhaan”. Mijn hersenpan is nog volledig van de kook. Na wat letters uit het alfabet ga ik tellen, ik raak het spoor bijster bij twintwin. ‘Dit gaat niet goed’.
Net wanneer ik de hoop een beetje wil laat varen, gaat er een vonkje af in mijn brein. “Ta… Tal… Tal.. Talent” stotter ik liggend, kijkend naar wat metertjes. Ik lach en voel iets van winnen. Ik ga door: “Pa… Pas… Passie” en geef haar mijn gulste lach.
#thePowertoFlower bloeit weer, alles komt goed, alles is goed.
Guido Crolla, @Denkbeeldhouwer. Wat ik geef is mezelf, wat ik vraag is vertrouwen, wat je krijgt is verbinding. Ik onderzoek het onderwijs zoals een kunstenaar het leven onderzoekt. En ondertussen predik ik #thePowertoFlower, mijn universele model van gezond boerenverstand 😉
Wat een verhaal Guido. En hoe mooi hoe humor ook bij dit soort momenten helpt. Blij dat het weer beter met je gaat!
En namens mij: een kusje van de ambulancezuster!
Dat je heel erg moet lachen en tegelijkertijd denkt: “Ja, maar dit is heel erg…!” En dat je dan toch verder lacht en voelt hoe er een traan over je wang loopt. Van ontroering.
Wat fijn dat the power to flower weer bloeit. Uitgroeien tot grote hoogte is nu de missie hoop ik?
Whoa. Hoe tragiek en ehhh humor naadloos in elkaar overvloeien. Wat ontzettend goed geschreven en wat fijn dat het goed met je gaat.
zo van binnenuit kunnen opschrijven. Zodat je het mee beleeft. En tegelijkertijd mijn oplichting tijdens het lezen van je woorden. Want als je dit zo kan schrijven is THE power Flower weer back. Goddank xx
❤
Als je dit zo kunt opschrijven
Stemt dat zo hoopvol
the POWER to FLOWer! Guido, wat een opluchting fijne man! #boks
Dat was een heftige dag…maar gelukkig ben je nu alweer in staat gebleken deze mijnmoment er uit te persen 😉 Je bent alweer de oude Guido! 😉
Een kijkje aan je binnenkant
Mooie woorden gevonden
Komt goed Guido!
Dan had ik toch liever je moment van 2014 Guido !
Blijkt maar weer hoe kwetsbaar de mens is en hoe je alles moet koesteren. Moest heftig schakelen toen ik het hoorde, dit bericht paste niet in mijn beeld van mijn eigengereide jongste broer. Maar inderdaad ben je weer in staat om zo’n mooie tekst eruit te persen, prachtig, dat biedt perspectief. Doe rustig aan!
MAn, Guido, Heftig verhaal.
Wat was dat nou precies?
grt. Harm Jan
Prachtige beschrijving van deze heftige ervaring! X A
Dank je wel dat je dit universum met me deelt Guido en dat alles weer goed komt.
Hoi Harm-Jan, dat was een herseninfarct, een bloedprop, in het linkerdeel van de hersenen, tegen het spraakcentrum.
Heb het twee keer moeten lezen om het goed te begrijpen wat je overkwam. En dan mijn naam. Bizar toch wel. Hoop dat ik op een andere manier nog een keer langskom 8). Beterschap!
Jeetje Guido, wat heftig! Hoorde het net van Tom. Hoop dat het inmiddels weer beter met je gaat. Was vast enorm schrikken.
Het verhaal heeft ondertussen een vervolg gekregen. http://denkbeeldhouwer.nl/2016/03/ik-draag-mijn-kruis-rechts/