Het afscheid op 29 april van Henk Lagendijk, een van de ‘drijvende krachten’ binnen de Amsterdamse afdeling van de Gele Hesjes was een bijzonder moment voor me in 2021.
Henk Lagendijk werd 75 jaar geleden geboren. Henk’s familie heeft geen Nobelprijzen gewonnen of bekende Nederlanders voortgebracht. Henk heeft ook niet de kansen voor een goede opleiding gehad in de paar jaar die hij op school zat. Asbest op zijn werk in de haven bezorgde hem vreselijke vormen van kanker die het grootste deel van zijn spijsverteringsstelsel verwoestten.
Henk kende geluk omdat zijn lieve vrouw Barbara zo goed voor hem zorgde, ook al is ze zelf ziek. Ze moesten het met z’n tweeën zien te rooien met een minimaal budgetje, ondanks het feit dat hun ziektes steeds meer kosten. Henk kon bovendien alleen nog gaan waar zijn scootmobiel hem bracht. En als er iets was met die scootmobiel, wat helaas soms gebeurde, dan was Henk volledig aan huis gebonden.
Maar desondanks ging Henk elke zaterdag om 13:00 vanaf het Centraal Station in Amsterdam, onder alle omstandigheden, met zijn gele hesje aan en hoed op, op pad om aandacht te vragen voor diegenen aan de onderkant van onze samenleving.
Het documentair vastleggen van de demonstraties van de Gele Hesjes heeft me in contact met een bijzonder iemand, die liet me zien dat ondanks je eigen moeilijke situatie, je nog steeds voor anderen kunt opkomen.
Hopelijk zal hij worden herinnerd om zijn energie en inzet in de strijd tegen onrecht en ongelijkheid. In elk geval door mij.
Ik ben eigenlijk ook wel blij dat er eens een ‘mens’ achter een geel hesje beschreven werd. Dank je wel daarvoor.