Hendrik-Jan de Wit

Opruimen is ook een confrontatie met het verleden. Ik wilde nooit meer contact met haar, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen haar lievelingsknuffel Brumm weg te gooien. Daarom stuur ik een mail. Een klein bericht, maar een grote overwinning voor mij.

Het hele jaar staat al in dienst van het kleine huisje dat ik aan het bouwen ben. Plannen maken, inrichten en al het geregel om het project heen. Maar vooral: opruimen. Ik en mijn 2 dierbaren gaan de helft kleiner wonen straks en dat betekent dat een vol huis leeg moet.

Daarom ga ik in mijn zomervakantie niet weg, maar ruim de zolder op. Daar stuit ik op de dozen van weleer. Er zijn van die dozen die je meerdere verhuizingen achter elkaar meeneemt. Eigenlijk kun je die dozen integraal weggooien. Ik doe het niet en maak ze open.

Ik ga de confrontatie aan met mijn verleden. De mooie dingen, maar ook de verdrietige dingen. Zo is er een doos met een beer erin. Het is de knuffelbeer van een oude liefde. Gekregen van haar op het hoogtepunt van onze korte, maar zeer intense relatie. Toen de liefde op een pijnlijke manier eindigde, verdween de beer in een doos.

Nooit wilde ik meer contact met haar. Alle brieven en later mailtjes ten spijt. Ik reageerde niet. Te confronterend. Nu ik aan het opruimen ben, stuit ik op de doos en op de beer. Net als op die stapel brieven. Wat doe ik ermee? Ik weet het niet.

Het was haar lievelingsbeer en een groot gebaar dat ik hem kreeg. Een liefde op afstand, te ver weg om elkaar snel op te zoeken. Zij in Berlijn, ik in Leiden. Het was kort en heel heftig. Zoiets heb ik – gelukkig – nooit meer meegemaakt. Mijn huidige liefde ontstond wat voorzichtiger. Er is meer een balans tussen gevoel en verstand.

Nu houd ik de beer in mijn hand en twijfel. Ik heb hem niet nodig, hij haalt teveel van vroeger omhoog. Het grote nadeel van opruimen: je komt ook dingen tegen die je eigenlijk wilt vergeten. De confrontatie met het verleden.

Maar hoe belangrijk de beer voor haar was. Voor haar is hij meer dan de liefde tussen ons. Het is haar enige knuffel, gemaakt door haar peettante die er niet meer is. In de blauwe teddybeer Brumm zit haar hele jeugd. Dat is wat meer dan dit.

Ik denk ik er lang over na en dan neem ik de beslissing. Mijn moment voor 2017. Ik neem contact met haar op en vraag of ze de beer wil hebben. Ik krijg dezelfde avond nog een reactie van haar. Ze is ontzettend verrast dat ik contact met haar opneem. Met lood in de schoenen. Jazeker, ze wil de beer. En hij gaat in een doosje naar München, waar ze nu woont.

Zo krijgt zij een herinnering terug en neem ik afscheid van een herinnering. Een bijzonder moment. Het laat zien dat ik op de goede weg zit. Een klein huisje, bewuster leven en vooral: de spullen die ik met mij meezeul. Het zijn dingen waarvan ik nu leer dat ze mij in de weg staan.

Door ze te overwinnen zoals nu, krijg ik er mooie dingen voor terug. Het was heel fijn om deze relatie uit het verleden positief af te sluiten.

Hendrik-Jan de Wit is getrouwd met Inge. Samen hebben ze een prachtige dochter. Hij werkt als webredacteur Social Media bij een uitvaartorganisatie. In zijn vrije tijd blogt hij over boeken en zijn verhuisplannen op zijn persoonlijke blog: hendrik-jandewit.nl.