Totaal onaangekondigd barst mijn hoofd in tranen uit. Ontroostbaar. Op zomaar een dag en ach, waarom ook niet midden in een woonwinkel in Amsterdam. Ik sta voor een woest aantrekkelijk keukenrek, op slag verliefd. Zo’n rek waar je favoriete borden, mokken en prullaria in verdwijnen en waarvoor eerst een kek kleurtje voor op de keukenmuur moet. Met mijn pinpas in de aanslag, viel het beladen kwartje: ‘Ik heb helemaal geen thuis meer waar ik dit wil ophangen’.
Ineens begreep ik de rusteloosheid van mijn afgelopen jaren. Mijn briljante concept ‘wonen en werken in the best of 3 worlds’ is volledig uit de hand gelopen. The best of Amsterdam met uiteraard haar zomer, nieuwe prikkels, dagelijkse verrassingen en alles op de fiets. The best of de Caribbean met natuurlijk de zon, maar ook haar waan van de dag en vertrouwde sociale cohesie. En de derde ‘best’ werd druk verkend met als potentiële kandidaten Barcelona en Colombia.
Drie jaar lang heb ik mijn ‘best of 3 worlds’ tot in de puntjes geoptimaliseerd. Mijn appartementje in De Pijp tover ik binnen 30 minuten om tot een zeer gewilde airbnb. Mijn basic needs liggen in drievoud verspreid over mijn huisje, Nils zijn woonboot in Oud West en Curacao. Mijn zomerkleren op het eiland, mijn winterkleren in NL. Sportschoolabo’s in De Pijp, Oud West, Curacao én Barcelona. Flexwerkplekken in De Pijp, Willemstad en in het vliegtuig. Met lokale simkaarten en Skype nummers heeft niemand door waar op de wereld ik uithang. En waar ik ook was, pakte ik de dagelijkse draad eenvoudig op. Ik heb het echt he-le-maal voor elkaar.
Op één ding na dus: een thuis. Daar waar het naar Kim ruikt, waar Kimi-dingen rondslingeren. Daar waar je ineens de geest krijgt en een muur knalrood verft of de hele inboedel versleept. Daar waar je kokkerelt, ongegeneerd door de kamer danst, de hele ochtend lui op bed blijft liggen of eindeloos tafelt met vrienden. Die plek waar je naar toe snelt als je onaangekondigd in huilen uitbarst in een woonwinkel, waar je de deur dicht gooit en tot rust komt.
Het klinkt als een luxe probleem, maar zoals De Dijk terecht opmerkte: “Je weet pas wat je mist als het er niet is.” Dus als je die voordeur achter je dichtgooit en je ontspannen uitademt als je straks thuiskomt, besef dan dat jij het he-le-maal voor mekaar hebt.
Kim Swagemakers (43) krijgt het liefst de vraag om 18 jaar online kennis, ervaring en passie te delen. Ze werkt met bedrijven en talenten in Europa, de Dutch Caribbean & de US en reist erop los, maar houdt het meest van Amsterdam. Haar bedrijf heet kimpact, zegt genoeg toch?
Wat mooi! Eén thuis is fijn om je vanuit die basis overal thuis te kunnen voelen.
Dat 3-worlds concept… Als uber-honk-vast typetje heb ik je er vaak een beetje om benijd. Die avond in de woonboot bij Nils vlak voor jullie 30 minuten ombouw sessie bijvoorbeeld. Nu weet ik: ook dat gras is groen. Maar groener is het nergens. Je bent een mooi mens dushi.
superduperlief Sanne en you’re right Carla. tnx, hartverwarmend
Mooi kim, wat schrijf jij goed
Zoveel ballen omhoog houden en dan hopen dat je er geen laat vallen? Dat kan alleen een jongleur. Iedereen heeft behoefte aan die ene plek om even helemaal jezelf te kunnen en mogen zijn. Huisje, boompje…ook zonder beestje, een basisbehoefte
Dankjewel Jan Willem!
Marloes: leuke metafoor inderdaad. Maar of er nou een kwartje valt of een bal; effect blijft hetzelfde :). Beest erbij lijkt me heerlijk btw
Lieve Kim, je bent een inspirerende vrouw. Je lééft!!! En wat het thuisgebleven betreft, dat kun je altijd nog creëren. Alles op z’n tijd.
Ik snap en herken het gevoel, maar ach je koopt toch gewoon drie rekjes 😀
Briljant idee ReneS, dat ik daar zelf niet op gekomen was!
Tnx tante Marga :). Voor leven heb ik talent, zit in de familie?