Lobke Elbers

‘’Je bent een sterk en stabiel persoon voor anderen maar wie vangt jou op als jij zelf valt?’’ Dit waren de exacte woorden van een handlezeres. Ze keek me aan, wachtte niet echt op een antwoord van mijn kant, maar keek wel vragend. Ik wist het ook niet, maar ik moest er wat mee. Het is volgens mij zo’n zes jaar geleden, en de enige opmerking die ik van de 10 minuten durende lezing voor 10 euro heb onthouden.

De rouw om mijn moeder en om alles wat is veranderd en niet meer is sindsdien, heeft een patroon in mij ontwikkeld. Ik mis(te) ons. Ik mis(te) de zomer. Het was juli. De zomermaand. En als inwoner van Nijmegen kijk je als vanzelf uit naar de maand juli, de Vierdaagse, de Zomerfeesten. Voor mij de grootste reality-check voor het tweede jaar op rij.

Juli en augustus van dit jaar lag ik meestal of vaak in bed. Mijn eigen bed. De hele dag. Buiten straalde het, binnen regende het. Rouw is een raar iets. Dit patroon was niet alleen deze zomer, dit patroon was de afgelopen jaren in het weekend ontstaan. Ik hoopte alleen dat het deze zomer voorgoed voorbij zou zijn. Ik kreeg nog een extra toegift van mijn lichaam die mij opnieuw uitschakelde als ik vrij had. Goed getimed weer, want ik had deze zomer vijf weken vrij. Ik wilde het niet, maar het kwam terug. Als een boomerang.

Ik kan zulke dingen goed verbergen. Ik weet dat als ik het niet zou vertellen, weinig mensen dit aan mij gemerkt zouden hebben. Mijn dierbaren wisten dit uiteraard wel.

De maandag van de zomerfeesten wilde ik proberen iets van de dag te maken, zonder doel en zonder afspraak, uit het comfortabele bed. Ik heb voor dit mega evenement een anxiety ontwikkeld doordat ik merkte dat ik tijdens het ziekteproces en na mama’s overlijden een aanzienlijk kleiner en intiemer gezelschap om mij heen heb gecreëerd. Het kunnen terugvallen op een groep mis ik bij zo’n event, maar ik moet eerlijk naar mezelf zijn dat ik de individuele vriendschappen met een hogere intensiteit en daardoor kwaliteit koester.

Niet tegengehouden door het feit dat ik even niemand kon bereiken op het moment dat ik mezelf uit mijn bed wilde sleuren ben ik gaan lopen. Ik liep van de straten die ik kende, naar ongemakkelijke plekken voor iemand alleen, naar diverse podia met bandjes in een park, een labyrint met eettentjes en gezellig etende mensen.

Ik deed alsof ik aan het bellen was. Ik deed of ik op iemand wachtte, of ik doelgericht door de menigtes liep. Ik ging steeds verder en nergens heen.

Het gevoel hebben dat je niet verder kunt gaan op de oude manier terwijl het leven met je blijft flirten om te dansen en plezier te hebben maakt nerveus. Ik geef het mijn geduld. Dat is voor jezelf misschien makkelijker om op te leggen dan aan mensen om je heen.

Rouw is zelf durven vallen zonder dat je weet wie je opvangt.

Lobke Elbers werkt op nationaal en Europees niveau aan de toekomst skills (digital, social, green) binnen de sectoren van toerisme en hospitality. Dit doet zij mede onder de vlag van de Next Tourism Generation, een van de skills projecten geïnitieerd door de Europese Commissie om skills gaps in snelgroeiende sectoren te voorkomen.