Het is 8 augustus. Een normale zomerse dag. Een heerlijke 23 graden met een briesje. Zoals elke donderdag werk ik heerlijk aan mijn bedrijf in mijn studio. ‘s Middags komt een klant voor een set nieuwe profielfoto’s. Ik vind niets leuker dan dat, ik ben dan helemaal in mijn element. Helemaal gefocust op het fotograferen en de persoon voor de camera. Mijn telefoon staat op stil. De buitenwereld bestaat dan niet.
Terwijl mijn klant van outfit wisselt, kijk ik stiekem toch even naar de notificaties. Mijn vader heeft gebeld. “Ik bel hem na de fotosessie wel terug”, denk ik. Tien minuten later tijdens een ander outfit wisselmoment, kijk ik nog eens op de telefoon. Een Whatsapp bericht van mijn tante: “Bel je vader terug!”.
Nooit eerder heb ik een fotosessie on-hold gezet. Ik loop de studio uit en bel terug. Op zo’n moment klopt het hart in je keel. Ik krijg m’n vader kort aan de telefoon, maar bijna meteen daarna de huisarts. Een herseninfarct, bij moeders. Een mooie dag veranderd in een hectische dag.
Er schieten meteen allerlei gedachten door mijn hoofd. Een paar maanden eerder zijn allebei mijn grootouders in 3.5 uur tijd van ouderdom gestorven. Het zal toch niet? Ik stop de fotosessie en bel mijn vriendin. Maaike pikt mij op bij de studio en we gaan als de wiedeweerga richting ziekenhuis. Een rit van anderhalf uur. Ze wonen niet om de hoek. Onderweg worden we op de hoogte gehouden. Een ander ziekenhuis voor een andere scan. We passen onze route aan.
Aangekomen in het ziekenhuis zie ik daar moeders liggen op een brancard. Een fractie van wat ze de dag ervoor was. Na wat onderzoeken mag ze terug naar het oorspronkelijke ziekenhuis en ligt ze aan de monitoren.
Van het ene op het andere moment veranderen prioriteiten. Iedereen die mijn kent weet dat ik nogal opgeslokt kan worden door mijn werk. Ik doe niets liever dan mijn vak uitvoeren. Maar dat is opeens niet meer belangrijk. Er volgen dagelijkse, lange autoritten naar het ziekenhuis. Ik ga een dagdeel werken. Het andere dagdeel richting ziekenhuis. Tussendoor handel ik de medische bureaucratie af. Het is stressvol, maar belangrijk. Zes weken later mag ze naar huis.
Ik leer op dat moment weer eens hoe fantastisch Maaike is. Ik krijg de ruimte om het in die maanden allemaal op mijn manier te doen. Ook merk ik wie mijn vrienden zijn. Ik word gebeld door Marc, die het verhaal gelezen had op LinkedIn. Een paar maanden eerder had mijn auto de ziel gegeven en reed ik een tijd met huurauto’s rond. Hij werkt bij Ford Amsterdam. Hij vond dat ik beter vervoer moest hebben. Hij had een mooie auto binnengekregen. Die auto was voor mij. Onverwacht, maar zeer gewenst! En mijn klanten, die bleven afspraken plannen rondom mijn nieuwe schema.
Nu zijn we maanden verder en gaat het met moeders onverwacht best goed. De revalidatie loopt gestaag door en we zijn positief. De reality-check van 8-8-2019 blijft.
Maurice Jager is dé profielfoto specialist. In zijn studio’s in Arnhem, NYC of op locatie, helpt hij ondernemers en bedrijven met hun profielfoto’s en branded fotografie. Daarnaast spreekt hij regelmatig over zijn vak op events en schrijft hij momenteel zijn tweede boek. Je vindt meer informatie over Maurice op mauricejager.com, via LinkedIn of Instagram.
De hoofdfoto door John DeMato – johndemato.com
Wat een schrik. En wat fijn dat je omgeving er zo goed mee om is gegaan! Hoop dat het snel veel beter met je moeder zal gaan.
Ja dat moet hard zijn Maurice, en het staat ons wellicht allemaal te wachten. Ontroerend hoe je het verwoord en verwerkt. Mooie omgeving die je de ruimte geeft, zo moet het zijn. Hoop dat het ondertussen beter is met je moeder.