Ik zit te twijfelen mijnmoment te schrijven. Zoals ik veel mensen lees die zitten te twijfelen hun mijnmoment te schrijven. Ik weet ook nog niet of ik het durf. En als ik het durf hoe ver ik kan gaan.
Ik merk dat ik veel van mensen vraag, maar ik weet wel dat de mensen die twijfelen aan het open delen van hun kwetsbaarheid die verhalen schrijven waar ik het meest van leer. En dat juist die verhalen verteld moeten worden, om welke reden dan ook, met welk doel dan ook.
En dat ik daarom juist die twijfel moet hebben te weten dat mijn mijnmoment de moeite waard is te lezen, te delen en van te leren.
Diep gaan als voorwaarde om mijnmoment te kunnen schrijven. Balanceren over de lijn van kwetsbaarheid en kracht. Ik durf mezelf in het licht te zetten anderen te kunnen beschijnen.
Nou daar gaat-ie dan.
Hoi HenkJan, ik ben niet echt een blogger, maar vind je initiatief van MijnMoment, top, vandaar dat ik mijn moment naar je stuur, puur omdat dit een heftig turbulent jaar is geweest voor mezelf en met dit moment, straks een nieuw moment kan aanbreken. Hier dan;
Mijn moment van 2013 is klein maar met een enorme impact en betekenis in 2013. Daarvoor even terug naar begin 2013. Als directeur van een eventbureau had 2013 een voornemens een goed jaar te worden. Een vast, hecht team, structuur en veel events in de pen, tijd voor kansen om te zetten in profit. Het enorm hard werken en inzet zorgde helaas voor kleine winsten en soms grote teleurstellingen wat het allemaal zwaarder maakte dan voorzien.
Mijn kleine lieve zoon Bo (2009) wilde ook mama’s aandacht dus stond ik soms in spagaat want natuurlijk wilde ik er voor hem zijn, ik was er maar ten koste van …
Positief als ik ben, wilde ik blijven knokken, met en zonder support. Zo eindigen 2013 zakelijk gezien met een hoog aantal evenementen en een resultaat dat beter had gekund, maar niet dramatische is (gelukkig)! Vrienden en familie eindigen dit jaar een beetje op de laatste plaats wat betreft mijn aandacht, maar zij weten beter en kennen ook de ‘andere’ Sheila. Dit jaar was ik niet wie ik graag had willen zijn, maar heb gewerkt en geknokt om de strijd niet te verliezen… Het was een strijd die niet met glans en glorie de boeken in gaat, maar die zorgde dat iedereen zijn salaris kreeg, leveranciers betaald werden, ons gezin normaal 2013 door fladderde en alles ‘normaal’ leek. Ondanks dat wij afscheid namen van mijn oma 95 jaar, ouders verhuizen, vrienden die met gezondheid strijden of hebben gestreden, baby’s werden geboren, gingen traan en lach hand in hand. En daar was dan mijn moment, telkens weer stond daar mijn lieve man, Kees, tussen vrolijke, hectische en verdrietige momenten was hij mijn rots in de branding. Hij was mijn bewustwording en mijn realiteit. Mijn moment was het besef hoe ontzettend veel ik van hem hou en dat hij er bewust en onbewust er altijd is. Dan voel ik me ineens heel rijk, ondanks alles!