Mirjam Gootjes

‘Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen, voordat je het kunt zijn om vervolgens uit de schaduw te stappen’.

Dat zinnetje blijft weerklinken als ik terugdenk aan mijn moment van afgelopen jaar. Het was 1 oktober en we liepen in alle vroegte en stilte de berg op achter ons huis, onze droomplek Finca Maran in Andalusia. De zon kwam op, de vogeltjes floten. Ik liep voorop. Was mij bewust dat er 8 mannen achter mij liepen. In volledig vertrouwen en in stilte. Ik wees de weg. Het waren de deelnemers uit de iDDD Entrepreneurs of Life training. Een leiderschapstraining die ik volg om mijn eigen ondernemerschap van het leven nog verder te ontwikkelen. 

Ik had in een spontane opwelling, zoals ik wel vaker spontane impulsieve dingen dóe in mijn leven, aan de groep voorgesteld om een trainingsblok bij mij op de finca te organiseren. Niet wetende wat voor indrukwekkende dagen dit zou opleveren. En indrukwekkend was het. Daar in stilte op die berg in Andalusia kwam ik mijzelf tegen. Ineens was ik in tranen. Ik voelde mij zo alleen daar voorop lopend, de mannen de weg wijzend. Onzeker, ik wist niet welk pad ik moest kiezen. Er kwam een splitsing. Welke kant moet ik nu op? Ik had dit pad nog maar één keer eerder bewandeld. Ik voelde de druk van de mannen achter mij. Zij vertrouwden op mij, maar kon ik ook op mijzelf vertrouwen? Waarom toch die tranen en onzekerheid over mijzelf? Waarom voel ik mij zo alleen en eenzaam? Ik voelde de eenzaamheid van al die 40 jaar voor de ‘buitenkant leven’. En ik vroeg mijzelf af waarom had ik toch vaak die bevestiging nodig van de buitenwereld om mij goed te voelen om keuzes te maken? Mijzelf waardig te voelen? Waar komt dat in hemelsnaam vandaan…? Zo’n gevoel hebben in de schaduw te leven.

Mijn gedachten en gevoelens gingen alle kanten op en ook ik mocht niet praten of overleggen. Ik was op mijzelf aangewezen en moest de antwoorden in mijzelf vinden. Dat beseffende voelde ik ineens vertrouwen komen. Ik wist welk pad ik in moest slaan en koos bewust. Het bleek het juiste pad te zijn. Die van mijzelf en niet die van een ander. Ik kreeg energie, terwijl op hetzelfde moment de zon over de heuvels opkwam en mijn gezicht deed verwarmen. Ik nam de mannen geluidloos mee naar die plek en liet hen de zon ook voelen schijnen in hun gezicht. De warmte omarmen van het mooie moment daar in de zon. En ik die uit de schaduw stap. Daar waar alles mag zijn en ik mijzelf tegenkwam. Daar waar ik me ineens besefte dat ook ÍK er mag zijn. Ik heb de buitenwereld niet nodig om bevestiging te krijgen over wat goed is voor mij. De antwoorden en de zon zitten in mijzelf. En dat gevoel maakte mij zo sterk en krachtig, van binnenuit. Maar het maakte mij ook beetje verdrietig. Het deed me beseffen dat er zoveel mensen zijn die eigenlijk niet echt zichzelf durven zijn, een masker dragen en ook in de schaduw leven. De zon niet echt voelen schijnen in zichzelf… Jezelf echt kunnen zijn, jezelf mogen zijn. Of ben ik echt de enige met dit gevoel?

Ik ben Mirjam Gootjes, enthousiast, zelfstandig ondernemend, verbinder, passievol Marketing Communicatie Professional en yoga docente. Plukt de dag met een pure lach en leeft en werkt met de overtuiging: ‘it’s not WHAT you offer, it’s WHO you are’. Ik maak verbindingen voor en met organisaties, hun mensen en omgeving. Met als basis de verbinding met jezelf. www.mirjamgootjes.nl – @MirjamGootjes