Moniek de Jongh

Dit jaar was het weer hard werken geblazen. Met mooie Food Inspiration producties als resultaat, erkenning van professionals en spannende uitdagingen in het verschiet voor 2013. Heel fijn. Toch voel ik dat de spanningsboog al lange tijd strakgespannen staat. Met als gevolg dat het dit jaar lang duurt om de batterij weer helemaal op te laden. Even bezinnen dus. Jaja, ik weet het, ik ben 32…

Mensen gaan dood. Daar is weinig tegen in te brengen. Maar sommige berichten zie je niet aankomen. Begin september hoorde ik dat de oprichter van het bedrijf waar ik al jarenlang voor werk – mijn belangrijkste mentor – ziek is: terminale kanker. Niet te genezen, wellicht een jaar, waarschijnlijk minder. Aan het licht gekomen doordat ie voor een vaag klachtje naar de dokter ging. Holy shit. Okay. Een gezonde levensstijl heeft hij nooit gehad; sterker nog hij pleegde consequent roofbouw op zijn lichaam. Hij riep zelf altijd dat hij met zijn manier van leven niet oud zou worden. Hard leven, in de hoogste versnelling: keihard werken, vaak onderweg, drinken, roken, eten, veel stress, weinig slaap. Maar ook hard genieten. Dus, onverwacht? Ja, toch.

Zowel zakelijk als persoonlijk leerde hij mij grote levenslessen. Het wrange lot wil dat hij, van alle mensen die ik ken, by far de meeste levenslust en ondernemingszin heeft. Zijn positiviteit werkt aanstekelijk. Zijn levensmotto kun je samenvatten met: #durfteleven. Stel niet uit wat je vandaag kunt doen. Laat je niet tegenhouden door angst of gewoonte. Geef en ontvang vertrouwen. Doe wat je leuk vindt en don’t settle for less. Grijp kansen zodra ze zich voordoen en ben niet bang om risico’s te nemen. Dat is precies hoe hij onderneemt. Minimaal 1x per jaar bedenkt hij een nieuwe startup, waarvoor hij vervolgens ook écht een bedrijfje uit de grond stampt. Vaak met succes. #nogutsnoglory.

De moraal van dit verhaal? Voor mij is dat: time is short. Dus geniet, jaag iedere dag je dromen na en onderneem. Oja, en wees zuinig op je lichaam. Makkelijk op papier gezet, maar de realiteit is weerbarstiger. ‘Ondernemerschap’ en ‘dromen najagen’ typeren nou niet direct mijn karakter. Ik kijk met bewondering naar succesvolle (jonge) ondernemers in mijn omgeving. Maar wat pas ik daarvan toe op mezelf? Vooral in tijden dat je werk zoveel tijd en energie vergt, blijft er weinig puf over voor ‘ondernemen’, laat staan rust om te dromen. Mijn standaardtactiek om stress het hoofd te bieden is daarbij simpel maar symptoom bestrijdend: kop in het zand, niet over hebben, bezig blijven en confrontaties mijden. En dan jaag je dus niet je dromen na, maar sta je stil en gebeurt er niets.

Daar ben ik klaar mee. En dus wordt 2013 het jaar van ‘doen’. Er moet simpelweg meer tijd & energie naar de zaken die écht belangrijk zijn: mijn lief, vrienden, familie, welzijn, huis & tuin en persoonlijke ontwikkeling. Minder werkstress, meer uitdaging, meer genieten, minder dubben en vooral meer doen. Ik zal mezelf flink wat schoppen onder mijn kont moeten geven, maar it’s the only way. Let’s go for it.

Voor iedereen een ondernemend 2013!