Toen ik bijna 9 jaar geleden ziek werd en niet meer kon dansen, verloor ik mijn werk, mijn hobby en mijn passie. Datgene wat mijn leven sinds ik 4 jaar oud was zin en richting had gegeven was ineens foetsie. Het is vrijwel onmogelijk alsook overbodig om uit te leggen dat dit een heel groot gat in mijn bestaan sloeg.
Ik ging alles wat met dans te maken had vermijden. Ik keek er niet meer naar, las er niet meer over en alle cd’s van mijn favoriete artiesten bleven in de kast staan. Juist díe muziek stond te sterk in verbinding met mijn ‘vorige leven’. Mijn hele collectie deed mij willen dansen of bracht te sterke herinneringen met zich mee aan de tijd dat ik er nog wel op kon dansen. Ik luisterde nog wel naar de radio, maar dan vooral naar zenders met ‘laffe luisterliedjes’; nummers waar ik niks tégen had, maar ook vooral niks méé had, zodat ze geen steek van gemis konden veroorzaken.
Op 18 juli vond er hier in mijn woonplaats ‘Blues Rond De Kerk’ plaats. Een kleinschalig muziekfestival in de binnenstad, waar ik ook woon. Toen ik een paar minuten voor half 11 mijn eigen geluidsbronnen in de woning uitschakelde, hoorde ik hoe de band die op dat moment op het podium stond, een nummer aan het afronden was met een gitaarsolo. Compleet onverwachts greep die me naar de keel. Ik tilde mijn armen op en bewoog. Al schuifelend verzette ik voorzichtig mijn voeten en draaide mijn lijf. Ik danste. Niemand zou het ooit als zodanig herkend hebben (al vond mijn hond het opvallend genoeg om aan te slaan) en het was heel klein, maar het voelde groots. Alsof ik uit een korset knapte en ineens weer diep adem kon halen, terwijl ik niet eens had doorgehad dat ik de afgelopen jaren alleen oppervlakkige teugjes binnen had gekregen. Hoe weinig mijn lijf ook bewoog, mijn hárt danste.
Sindsdien zet ik af en toe weer mijn favoriete artiesten op en kijk ik wat vaker naar dans. Ik kan het nog lang niet altijd goed hebben, maar meestal kan ik er weer van genieten. Niet meer iedere keer tranen uit woede en frustratie, maar veel vaker van ontroering. Dat is toch één van de allermooiste dingen die dans met je kan doen en gelukkig is in ieder geval dát weer terug in mijn leven.
Nathalie is een voormalig professioneel danseres die, na het oplopen van een handicap, zichzelf en haar wereld opnieuw aan het uitvinden is.
klinkt als rouwen. ik wens je de verwerking toe op jouw tempo.
LIeve Nathalie, wat heb jij missen prachtig omschreven. Hier in huis noemen we dat; tranen van vloeibare liefde. Ik wens jou heel veel liefde die iets in beweging zet. Liefs!
Mooi en tevens ontroerend verhaal van een mi zeer krachtig mens. Had Je graag ooit nog eens zien dansen( maar jijzelf ws. ook..).
Ben nu al benieuwd naar je volgende verhaal !!
Dat is nog eens een verhaal. Een verhaal dat beklijft. Dat je doet beseffen eens gewoon blij te zijn met vaak alledaagse dingen. Ben heel blij voor Nathalie, dat het weer iets beter met haar schijnt te gaan, en ik wil zeggen: “Meid, geniet, geniet en nog eens, geniet van alles, als het maar even kan”.
Bedankt allemaal. 🙂
Hallo Nathalie .
Je kent mij niet, maar je moeder, Ellen wel.
Ben jan Mulder uit hardenberg.
Zou het wel leuk vinden om eens wat van jullie te horen, als jullie dat willen hoor, zoniet, dan is dat zo.
Groet Jan Mulder
Gefeliciteerd met je verjaardag Nathalie.
Groet Jan Mulder