Nils Roemen

Beste Henk-Jan,

Het verwondert mijzelf hoelang ik kan nadenken over jouw vraag wat mijn moment van 2012 was.

Wat is dat toch?

Een scala aan momenten passeert de revue en geen van alle springt eruit.

Misschien zoek ik naar iets te groots, te meeslepends of iets met veel impact, iets waar ik trots op ben, iets wat ik graag wil delen.

Terugkijkend op 2012 realiseer ik me dat dit grootse er niet was, dat ik veel thuis was, veel rust, veel met mijn lief en zoontje was, veel niet heb gedaan, veel niet voor anderen betekent, veel grootse plannen niet heb uitgevoerd.

Een stuk van mij vindt dat jammer, wil constant schijnen, constant pieken, ik denk dat dat stuk er stiekem van baalt dat het niet zijn jaar was.

Een ander stuk realiseert zich dat de rust en de schaduw nu wellicht goed zijn, dat niet altijd alles hoeft. als ik vanuit die rust naar afgelopen jaar kijk, zie ik allemaal kleine momenten.

’s Morgens vroeg met Mats langs de waal slenteren en zwaaien naar boten. Met Minne en Mats in de auto zitten en ineens heel erg voelen dat je een gezin bent. Hierdoor mezelf mijn ouders voelen.

Die hebben ook zo gezeten en gevoeld met San en mij.

Dan weet ik dus ook wat zij voor ons gevoeld moeten hebben en nog steeds voelen.

Dan weet ik opeens hoe het voor hun is geweest altijd je kinderen op één te hebben staan.

Dan vallen eventuele ruzies van vroeger in het niets omdat ik hun intentie erachter voel.

Dan begrijp ik ze beter als ooit tevoren. En nu, nu zij ouder zijn, of beter gezegd echt oud worden zie ik ook dat de rollen zich omdraaien. Nu is het aan ons om er voor hen te zijn en nog belangrijker hen te laten voelen dat we omgekeerd evenzoveel van hen houden.

Ik denk dat mijn moment 2012het besef is dat de rollen omdraaien, dat ik daar een onderdeel van ben en dat, dit de cirkel compleet maakt.

Alle goeds voor 2013,

Nils