Peter Wybenga

Dit jaar zijn de twee terminaal zieke vriendinnen die mijn Mo(nu)ment van 2013 waren, allebei overleden, respectievelijk in januari en in juli. Rolien, pas 46 jaar, piepte er als laatste tussenuit, hoewel hartstikke ziek tóch volstrekt onverwacht. Op het moment dat ik met mijn gezin goed en wel op Palawan, Filipijnen was gearriveerd. Omdat wifi daar niet overal even goed werkt, kreeg ik van haar een aantal berichtjes tegelijk binnen, van de dagen ervoor. Ze had voor de Parade in Amsterdam VIP kaarten geregeld, of ik zin had om mee te gaan. Ik appte terug dat ik dat een geweldig idee vond en kreeg direct een bericht terug. Het was een bericht van haar zus, die vroeg of we konden bellen …

Eenmaal terug in Nederland nam ik onmiddellijk contact op met mijn oude vriendje Hans, die voor vertrek een vervelende operatie moest ondergaan, maar na een paar dagen weer naar huis mocht. Ik was natuurlijk benieuwd hoe het met hem ging. Ik sprak zijn vrouw, die aangaf dat het uiterst beroerd ging en dat ik hem twee of drie dagen later kon opzoeken in het ziekenhuis. Er was inmiddels niet veel meer van hem over, vel over been door een inmiddels nauwelijks meer functionerende lever en ook zijn nieren trokken het daardoor niet meer.

Toen ik haar twee dagen later belde om te vragen hoe laat ik mij op welke kamer kon vervoegen kreeg ik te horen dat hij die ochtend afscheid van zijn kinderen had genomen en dat de voorbereidingen voor euthenasie in gang waren gezet. Ik zou snel bericht krijgen.

Ik wist even niet meer waar ik het zoeken moest. Nog voor de herdenkingsbijeenkomst voor Rolien die ik – conform afspraak met haar – aan het voorbereiden was, kon ik de begrafenis van Hans gaan regelen? Dit was té akelig, té onvoorstelbaar en teveel tegelijk.

Twee dagen later durfde ik het aan om naar Hans’ toestand te informeren. Zijn vrouw klonk een stuk opgewekter toe ze vertelde dat toen men hem om zeep wilden helpen, hij plotseling verward was en dus wilsonbekwaam. En wilsonbekwamen, die krijgen het verlossende spuitje niet. En toen bleek opeens dat hij, na een paar jaar onderaan te wachtlijst gebungeld te hebben, opeens met stip naar nummer 1 was gegaan en er direct een Oostenrijkse lever beschikbaar was gekomen, ingevlogen en geplaatst.

In plaats van dood en begraven was er zomaar opeens hoop. Hoewel we niet wisten hoe en wanneer hij zou ontwaken na die loodzware zware operatie. Twee lange dagen na de operatie, waarin Hans kreeg Hans’ vrouw een telefoontje van het ziekenhuis. Dat is meestal slecht nieuws. De verpleegster zei echter: ‘Uw man vraagt of u, als u straks komt, de krant wil meenemen …’

Naschrift: twee weken geleden heb ik voor het eerst een vol jaar vooruit kaartjes gekocht voor een concert. Walter Trout, waarvan ik dacht dat ik die nooit meer live zou zien na zijn laatste concert in het Patronaat, Haarlem. Ook hij heeft een levensreddende levertransplantatie gehad. Wat een feest! Check this out: https://www.youtube.com/watch?v=btiS6ijncMk en dit fenomenale concert in Paradiso, Amsterdam: https://www.youtube.com/watch?v=AS6AA6Pe2lo.

Een gelukkig en gezond 2015 allemaal! En voor wat betreft jullie voornemens … op 30 juni gaan we terugblikken en vooruitkijken, want dan is het alweer Half Year’s Eve …

Peter Wybenga houdt enorm van het leven, zijn gezin (Janneke, Afke & Romke) en van zijn vrienden. Specialist in het genieten van de kleine, middelgrote en heel grote dingen. Voorzitter van Inzake Wandelclub (sedert 17 jaar reeds een ledenstop), was ooit creatief directeur van het nog immer meest spraakmakende horeca etablissement ter wereld, Grandcafé Klein Wiener Wad, dat na 4 jaar – en – een – beetje wegens doorslaand succes werd opgedoekt.
Peter Wybenga is creative marketer en communicatie strateeg. Weet ook heel veel van city marketing en event marketing.