Petra de Boevere

‘Ma, Pa, hij is er!’ roept onze zoon onder aan de trap.
Het is vrijdagavond 4 november. Wij zitten nog met een restje wijn aan tafel in de keuken na te praten maar staan direct op.
‘Ik weet dat je het helemaal niks vindt, maar ik ga je nu toch even knuffelen’ zeg ik met een brok in mijn keel, ‘ik ben zo blij dat ik je zie en je er weer bent!’

Een eerdere vrijdagavond, 29 juli. We worden opgeschrikt door sirenes en een traumaheli.
Ik krijg een heel naar gevoel en probeer mijn zoon te bellen die met een vriend in mijn auto op pad ging. Die neemt niet op. Ik bel zijn vriend. Die neemt wel op.
‘Waar zijn jullie?’ vraag ik misschien wat bitcherig.
‘In Knokke.’
‘Oh dan is het goed.’
Ik vertel over het ongeval waarbij volgens de meldingen zwaar letsel is, dat er een traumaheli onderweg is en dat ik nu gerustgesteld ben. Maar de jongens zijn dat zelf niet. Die gaan vanuit de auto verder op onderzoek uit en bellen me binnen vijf minuten terug.
‘Dit is echt heel erg, het is Dennis.’
Ik vloek. ‘Godverdomme Dennis’.

Dennis is één van de jongens die ik vaak mijn leenkinderen noem. Het zijn de vrienden van onze jongste zoon die vaak dagelijks bij ons over de vloer komen. Als wij eten, en dat is veel later dan de meeste mensen, schuiven ze vaak aan. Ze bivakkeren al sinds wij onze winkel verhuisden in 2012 in onze oude lege winkel beneden waar ze hun ‘honk’ hebben, filmpjes kijken op de beamer en aan brommertjes knutselen.
Dit ongeluk had ook mijn zoon kunnen overkomen en ook al is Dennis mijn kind niet, hij voelt wel als ook een beetje van mij.

Het is niet best en er volgen weken van hoop en vrees.
Zijn ouders zitten al die weken naast zijn bed. Hij ligt in coma en er mag alleen naaste familie bij. De andere jongens, zijn vrienden, storen zich daaraan. ‘Bij ons was hij elke dag en wij mogen er niet naar toe!’
Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan hem denken, over hem praten. Soms komt zijn broer in ‘het honk’ even verslag doen. Af en toe bel ik zijn moeder, of ik stuur een appje of sms. En ik ga iets vaker beneden bij de jongens zitten om te praten.

Het is de grootste angst van elke moeder denk ik. In ieder geval wel de mijne. Opgroeiende jongens hou je niet altijd thuis. Die gaan op avontuur, zoeken grenzen op.

Je waarschuwt ze duizend keer, ze lachen je duizend keer uit, want hen gebeuren zulke dingen niet.

Ik droom dat ik aan zijn bed zit en tegen hem roep dat hij godverdomme wel wakker moet worden.

Na ruim vier weken wordt hij eindelijk wakker.
We nemen een filmpje op waarin de jongens hem beterschap wensen en sturen dat per whatsapp naar zijn moeder met het verzoek het aan Dennis te laten zien.
Er komt een foto terug van Dennis met zijn duim omhoog.
Die foto doet veel. Hij is er weer!

Begin november is hij hard aan het revalideren en mag inmiddels in de weekenden naar huis. Dat kind zit natuurlijk niet te wachten op een emotionele moeder van een vriend.
‘Doe niet zo eng’ zegt mijn man als ik naar zijn zin iets te belerend tegen Dennis zeg dat hij goed zijn best moet doen en lief voor zijn ouders moet zijn.

Ik kon al die tijd niks doen, voelde me machteloos, ik kon er alleen proberen te zijn voor zijn vrienden en ik moest een gepaste afstand bewaren. 
‘Ma, jij hebt daar niks te zoeken, het is onze vriend!’ snauwde mijn zoon toen ik opperde dat ik mee wilde, dat ik hem ook wilde zien.

En nu is hij hier. En God wat ben ik blij dat hij er is. Dat hij er nog is. Dat ik hem even kan knuffelen.

‘Hij is aan zijn tweede leven begonnen’ concludeert mijn man als we hem nakijken.
‘Ja en dat snapt hij denk ik dondersgoed.’

Petra de Boevere (1967) verkoopt drank en verhalen
www.devuurtoren.nl
www.meisjevandeslijterij.nl
@PetradeBoevere