Wat is Mijn Moment 2013? Veel te bedenken maar wat er ook opkomt, het wordt afgeschoten. Het moet namelijk vooral Bijzonder (met capital B), creatief, buitengewoon, opmerkelijk en grappig zijn. En er zijn ook nogal wat criteria wat het vooral níet moet zijn. Zo kwamen bijvoorbeeld langs: het moment dat ik ten huwelijk werd gevraagd (te cliché), de ‘boost’ van leven toen ik hoorde dat mijn zus behoorlijk ziek was (te dramatisch), de dankbaarheid die ik voelde over mijn werk als trainer (te zweverig) of het besluit me helemaal te gaan toewijden aan Voorbij Alcohol (te zakelijk).
Waarom zoveel innerlijke criticus over mijn ervaringen van afgelopen jaar? Waarom wil ik deze niet als bijzonder kwalificeren? Na wat dagen mijmeren volgt het antwoord. Ik kan dat niet omdat juist het gewone zo belangrijk was. Naar de supermarkt gaan was een feest en lange autoritten de grootst mogelijke qualitytime. Het mooiste moment van de dag was vaak de eerste sigaret, buiten in weer en wind, op de veranda. Dit jaar was een duizelingwekkende aaneenschakeling van ‘gewone’ momenten. Fijne, pijnlijke, lieve, harde, grappige, angstige, zachte en wonderbaarlijke momenten. Als een lange ketting met kralen in alle mogelijke vormen, kleuren en materialen.
Dit jaar was het eerste jaar in mijn leven dat ik van kop tot staart samen was met mijn geliefde Jan. Voorheen was ik alleen. Als twintiger experimenterend met vriendjes en als dertiger zoekend naar de vader voor mijn kinderen. Ik had kortstondige vlammen, flirts en verkeringen tot bleek dat hij het toch niet was. Als veertiger ging ik steeds meer tevreden en blij mijn weg. Ik ontdekte de keerzijde van het alleen leven en genoot volop van die vrijheid.
Tot ik Jan ontmoette. Hij kwam. Hij zag. En ik was snel gewonnen. Vanaf die dag, nu anderhalf jaar geleden, is ieder moment nieuw. Het zijn de dagelijkse dingen die me het diepst kunnen treffen. Zo smelt ik bij het vinden van door hem gesmeerde boterhammen in mijn tas. Ik voel me minder bang als hij meegaat naar de dokter. Ik leer ruzie maken zonder weg te lopen, merk hoe liefde angstig maakt en loop tegen mijn eigen patronen aan. Ik leer mijzelf beter kennen dan in mijn eentje ooit mogelijk zou zijn geweest.
De dag voor kerst. We zijn in onze eeuwenoude afgelegen boerderij in de Vendee. De stormwind waait de Franse pannetjes van het dak. Door de beslagen ramen zie ik de blonde koeien, met de kont in de wind, onverstoorbaar kauwen. Ik zit naast de warme knetterende houtkachel. De hond rekt zich nog eens uit voor ze zich met een diepe zucht weer in haar holletje nestelt. Dit is nu. Hier is niets. Geen tv, radio en cv. Geen mensen. Waar de dag met Jan zich zonder plan aaneenrijgt. Dit is mijn moment. Waar ik niets hoef en niemand ben.
In mij is het stil.
En in mij is verwondering en dankbaarheid voor de rijkdom en overvloed van het leven.
Petra Moes (@petra) geeft trainingen aan mensen die hun gewoonten rondom alcohol willen doorbreken. Haar missie is om het taboe op niet-drinken te doorbreken. In de zomer werkt ze op de grote popfestivals. Met haar geliefde Jan runt ze Le Puy Ardouin, een minicamping in Frankrijk.
Zo. Nou.
He.
Moest ik toch een traantje wegpinken 🙂
Prachtig
Wat mooi
Mooi beschreven; jouw moment, mooi mens.
brok in mijn keel
Wat een bijzonder, creatief, buitengewoon, opmerkelijk en grappig stukje. Ik werd er blij van. Mooi geleefd, mooi geschreven. Je trouwe lezer, Han.
Ahh Peet, wat een geluk, puur geluk en liefde, je zo gegund! Hoopvol ook: ze bestaan dus die lieve, leuke mannen die echt in relatie zijn.
Enjoy xxx
Jeetje keetje. Wat een transformatie als ik die foto zo zie van jou alleen met je schitterende blonde lange krullen en die tattoo. Van jullie samen. En dat plaatje leg naast de andere Petra die ik jaaaaaren geleden voor het eerst zag en die ook al heel leuk was. Mooi hoor!!!