Raymond Witvoet

Mijnmoment was mijnweek dit jaar. Een prachtige, bijzondere maar ook een hele dubbele week, die eerste volle week van juni. Het begon ergens eind februari, samen met Olga had ik het initiatief genomen voor een reis die in het teken stond van elkaar spiegelen, wandelen, veel natuur, onderdompelen in koude bergbeken, dialoog, zelfreflectie, mediteren en het spelen van het transformatiespel. Binnen een week hadden 6 deelnemers zich aangemeld voor de reis naar Zwitserland, iets met flow en de juiste toon volgens mij.

Het werd een bijzondere week met intense gesprekken. De uitnodiging zorgde al voor een duidelijke grondtoon. De lokatie, het onderkomen en het weer deden erg veel voor de rest van de setting en de sfeer.

De dialogen in de groep over sleutelmomenten in je leven, over hele persoonlijke en intieme ervaringen zorgden voor een enorme openheid. Iedereen was er helemaal als volledig mens en alles mocht er zijn. Elke dag was er een harmonieuze afstemming over het programma van de dag. Er werd gegeten wanneer dat nodig was, gekookt met wat er was, het was stil als het moment er om vroeg, er werd gehuild, genoten en er werd veel gelachen. En de natuur? Die was enorm krachtig, soms overdonderend en altijd helend. Het heldere en energieke water, de prachtige weides en de enorme granieten wanden, de schone lucht, het was een fijne basis. Water, aarde lucht en vuur, alles is in de week voorbijgekomen. De tijd leek geen vat op ons te hebben en het voelde voor mij als leven zoals leven eigenlijk is bedoeld, samen als kraakheldere spiegels in een maximaal natuurlijke setting.

Het heeft bij mij voor een enorm open hart gezorgd, iets waar ik, hoe mooi ook, vaak nog lastig mee om kan in het dagelijkse leven terug in Nederland en toch is dat precies wat ik blijf proberen. Ik heb ook veel dankbaarheid gevoeld voor wat we met het organiseren van deze reis hebben mogen betekenen, wat dat ook moge zijn.

De reis kreeg voor mij een dubbele lading omdat ik de eerste volle dag op de lokatie te horen kreeg dat mijn oom was overleden. Met mijn neven, mijn nichtje en mijn oom en tante heb ik meerdere fijne vakanties mogen beleven in deze zelfde omgeving. De week werd voor Olga en mij dus iets korter omdat wij eerder zijn teruggereisd om op de begrafenis aanwezig te kunnen zijn. Dat was nogal heftig in meerdere opzichten. De rit tegen de klok om op tijd te zijn, maar zeker ook de dienst zelf. Het was dezelfde lokatie als waar ik drie jaar geleden afscheid nam van mijn vader en ook op de foto’s kwam hij regelmatig voorbij. Het kwam naast het verdriet voor mijn oom flink binnen kan ik zeggen, zeker omdat ik nog helemaal open stond van de reis,

Nu bijna een half jaar later ervaar ik het nog steeds als een enorme rijkdom dat ik dit in een korte tijd mee heb mogen maken. Ik heb weer hele mooie, lieve en fijne mensen mogen ontmoeten. Er zijn veel kleine en grote inzichten geweest en ik ben een paar bijzondere en fijne ervaringen rijker en dat alles maakt mij weer rijker als mens, iets dat ik op mijn beurt probeer door te geven. Zo leef ik mijn leven op mijn manier zoals mijn oom het zijne heeft geleefd op zijn manier. Hij is te jong overleden, nog jonger dan mijn vader, iets dat niemand een paar jaar geleden had kunnen voorzien. Hij heeft echter met zijn leven, met zijn zorgzaamheid, zijn eenvoud en zijn liefde een aantal hele mooie waarden doorgegeven aan zijn kinderen en zijn omgeving en op zijn manier iets toegevoegd aan het leven in het algemeen. Ik zal hem missen, net zoals ik mijn vader nog steeds mis en ik ben hen beide dankbaar voor wat zij hebben gebracht.

De werkelijke kracht van mensen in organisaties is nog maar nauwelijks ontsloten. Op mijn manier door teamvorming teamcoaching en teamreizen probeer ik hier aan bij te dragen. We zullen die werkelijke kracht hard nodig hebben de komende tijd want de uitdagingen waar we voor staan zijn onverminderd groot.

http://www.raymondwitvoet.nl