Ongeveer een jaar voordat mijn moeder in 2007 overleed droeg ze mij het familiearchief over. Het bestond uit een wasmand vol fotoalbums en een onooglijke kartonnen doos. Ik beloofde haar er goed voor te zorgen en het kreeg een plaatsje in de berging van ons huis.
Het zal zo ongeveer twee jaar geleden zijn dat ik werd gebeld door een Limburgse meneer die vertelde dat hij bezig was met onderzoek naar het oorlogsverleden in zijn dorp en het ondergrondse verzet in het bijzonder. Hij vertelde dat mijn vader in 1944 ondergedoken was in zijn woonplaats en dus dacht hij, dat ik hem wel meer informatie over dat verblijf zou kunnen vertellen.
Ik moest hem teleurstellen.
Mijn vader overleed in 1989 op 75 jarige leeftijd. Hij en ik hadden een goede verstandhouding en spraken over van alles maar op mijn vragen over zijn oorlogsverleden kwam niet veel over zijn lippen.
Tijdens een opruimsessie in onze berging kwam ik het archief weer tegen. De wasmand met foto’s had ik al eens doorgekeken en weer teruggezet maar in de doos had ik nog nooit een blik geworpen. Tot mijn grote verbazing zaten daar allerlei zaken in die betrekking hadden op mijn vaders doen en laten in WO2.
En ineens schoot me die Limburgse meneer weer in gedachten, belde hem op en vertelde wat ik had gevonden. Zijn antwoord: ik kom er aan!
Op een zondagmorgen in februari van dit jaar stapte hij ons huis binnen en vertelde, dat hij heel nieuwsgierig was naar de inhoud van de doos en niet kon wachten om aan de slag te gaan. Het was teveel om alles ter plaatse te bestuderen etc. dus bood ik hem aan de doos met inhoud mee naar huis te nemen. In goed vertrouwen dat alles compleet zou blijven.
Na een paar weken nam de meneer weer contact met ons op en vertelde, dat hij heel veel wijzer was geworden en aan de slag kon om zijn onderzoek te completeren. En tevens nodigde hij Anneke en mij uit om naar zijn dorp te komen zodat hij me meer kon laten zien van wat er daar allemaal is voorgevallen.
Hij liet ons zien waar mijn vader al die tijd ondergedoken had gezeten, waar de ondergrondse samenkwam en waar met een zespersoons roeiboot 150 mensen in twee nachten (onder de ogen van de vijand) over de Maas naar veilig België waren gerepatrieerd. Alleen dat al moet een geweldige organisatorische prestatie zijn geweest zonder argwaan te wekken bij de Duitsers.
Wij hoorden van de meneer zaken waarvan wij totaal geen weet hadden. Na een dag vol met informatie namen we van hem afscheid en zijn laatste woorden waren: Uw vader was een grote held!
Logisch dat ik nu nog veel trotser op mijn vader ben dan ik al was maar wat ik nog steeds niet begrijp is, waarom hij resoluut geen antwoord gaf op mijn vragen over zijn activiteiten in de oorlog.
Had ik nu toch maar eens eerder in de doos gekeken….
Mijn naam is René Wouters, al heel lang gepensioneerd, gepassioneerd fotograaf en heel nieuwsgierig naar alles om me heen. https://www.facebook.com/wouters
Goh, bijzonder.
Wat een mooie brug tussen generaties, om zo in de werkelijkheid van je vader rond te kunnen lopen.
De hoogste tijd dat ik mijn zus ga bellen om eens af te spreken. Bij haar staat een enorme doos met spullen uit het huis van onze ouders. Wie weet wat we nog allemaal tegenkomen.
Treffend is dat, dat iets een verhaal vertelt als je zoekt naar iets. Een verhaal dat je eerder niet zou horen. Mooi om zo’n moment te beleven!
Mooi!
Wat een mooi verhaal en bijzonder om zo meer over je vader te weten te komen!
Wat een bijzondere ontdekking René. Een heel waardevol cadeau na al die jaren.
Die doos, heel herkenbaar Rene. Ik hoop echt dat door je geschreven moment er nog meer informatie voor jou los mag komen. Heel mooi en waardevol verhaal.
wat is het idd dat hij daar niet over wilde praten.
Vaak hoor je dat mensen over diepe ingrijpende gebeurtenissen niet ‘kunnen’ praten. Dat is geen kwestie van willen.
Mooi deze verbogen geschiedenis die zich nu openbaart! Om te koesteren x
Tjonge, wat een verhaal … van de fotograaf met oog voor foto’s …. die nu een andere kijk heeft gekregen op zijn vader. WoW
Wat een bijzonder verhaal René!
Ik word wederom geraakt door dit verhaal. Waarin mensen groot kunnen zijn.
Dat is geen offer wat gebracht wordt. Dit is je verantwoording nemen. Mooi dat je vader zo’n mens was in een tijd dat dit zo nodig is …
Wat een cadeau René, om na zoveel tijd dit verhaal te mogen horen en toe te voegen aan jouw verleden. Dank je voor het delen!
Wat mooi en bijzonder om op deze manier toch antwoorden gekregen te hebben op je vragen aan je vader.