Roos van Vugt

Gek genoeg, hoe erg ik ook van verschillende media hou, hou ik eigenlijk niet van televisie. Zeker niet van series of programma’s die iedere week, laat staan iedere dag, gekeken moeten worden. Uitzonderingen zijn er zeker. Voor het programma ‘Tegenlicht’ maak ik meestal wel tijd – plus – ik wil iedere dag wel het NOS Journaal zien. Dat heb ik meegekregen van mijn ouders, die destijds ook ‘Koot & Bie’ keken. Iedere week.

Dus kijk ik nu meestal iedere dag ‘Het NOS Journaal laat’, om 22:00 uur, soms nog later, dan is het echt stil in huis. Maar ik dwaal af.

Over TV en programma’s. Ik was mij er namelijk nooit van bewust, dat opgroeiende kinderen, juist wél die TV in huis brengen. Wat een kleine tien jaar geleden begon met een paar video’s (jaja, ze liggen nog op zolder) , daarna DVD’s en nu Netflix, heeft zich vastgebeten in een onder andere wekelijks: “ik wil The Voice Of Holland zien!” in mijn taal en jargon #TVOH.

Welnu, ik zit al een aantal weken verplicht gekluisterd aan de buis. En ben echt benieuwd waarom de oudste twee zo graag # TVOH willen kijken. Verwonderd daarnaast, waarom een groot deel van mijn social media tijdslijn op bijvoorbeeld Twitter, zo stellig meningen over de deelnemers delen.

Mijn moment gaat terug naar, ik denk twee maanden geleden. Met gepaste moed ga ik weer naast de twee oudste op de bank zitten. Herhalingen die ik dacht al 17 keer eerder te hebben gezien, met dito sponsors en reclames passeren mijn netvlies.

Een prachtig meisje op het podium krijgt een vernietigende feedback van een panel. Haar stem is niet vast genoeg en haar uiterlijk is echt niet helemaal de X-factor…………….. Stilte op de bank. Julia – bijna 8 – kijkt mij vragend aan: “Mama? het gaat toch helemaal niet om je uiterlijk? maar het gaat toch om je ‘binnerlijk’?”