Dit jaar 2021 is het jaar dat ik vijftig word. Het jaar dat Alex vijftien is. Het jaar dat Giorgio negen jaar dood is. Het jaar van weer twee keer naar Ibiza. Het jaar van prachtige producties. Van twee boeken meeschrijven ook nog. Het jaar van Quarantaine en Corona krijgen natuurlijk. Het jaar van weer door de kankercontrole heen. Het jaar van mooie opdrachten en blijven ondernemen. Van nieuwe plekken en bijzondere mensen leren kennen.
Boven alles uit en dwars door alles heen is 2021 het jaar dat mijn vader overlijdt.
Op 4 april.
s’ochtends
heel vroeg.
Papa is dood, zegt mijn moeder tegen me door de telefoon. Dezelfde zin die ik negen jaar geleden uitsprak tegen Alex. Papa is dood.
Toen Giorgio doodging zo plotseling en onverwacht en zo niet zoals het hoort, veranderde mijn wereld, mijn zijn en mijn leven voor altijd. De dood van mijn vader is een ander soort dood. Omdat het een dood is zoals je denkt dat het gaat. Een dood die meer is aan de achterkant van het leven.
Ik heb mijn leven geleefd zoals ik dat wilde, zei mijn vader. Ik voel me een gelukkig mens. Ik besef ook dat ik al lange tijd in reservetijd leef. Net als ik, antwoordde ik. Het zijn gesprekken die we samen voeren als we met de hondjes wandelen door de Wageningse bossen. Met niemand kan ik praten zoals met mijn vader. Niemand verstaat me zoals hij. Zonder zijn energie te zijn maakt dat ik me minder volledig in deze wereld voel.
Elke ochtend als ik wakker word moet ik mezelf aan zetten. Het leven is minder leuk zonder mijn vader. Hoe leuk mijn leven ook elke dag is.
Doodgaan is niet zo erg.
Het is vooral erg. Dat ik jullie dan niet meer zie.
Mijn vaders woorden die ik schreef voor zijn rouwkaart.
Scrollend door mijn foto’s in mijn telefoon. Vroeg in de ochtend als ik wakker word van de dood en het gemis. Vraag ik mezelf af of ik de uren, dagen, weken, maanden en jaren genoeg doorbreng met de mensen die ik het liefste zie. Hoe je dat doet als er zoveel mensen zijn die je liefhebt. Meer mensen dan dat er dagen zijn. Hoe zorg ik ervoor dat ik iedereen genoeg zie. Waar blijft de tijd?
Het zou een gesprek geweest zijn dat ik met mijn vader hield tijdens ons rondje.
Pap ik mis je
Mooi Sandra..
Heftig pijnlijk. Hoop dat je genoeg hoop ziet en hebt. Veel sterkte Sandra
❤️
Mooi geschreven. 9 december overleed mijn moeder. Het overlijden van mijn vader is al lang geleden. Het overlijden van mijn moeder is een ander soort pijn dan dat van mijn man. Er is echt verdriet, missen, de momenten dat ze er niet meer bij zal zijn. Het wereldje thuis draait door.
Prachtig zoals jij je moment weet te verwoorden. Die tekst van je vader op de rouwkaart benoemt de dood heel treffend. Bedankt voor het delen van je moment en heel veel sterkte met het verlies.
❤️
Het gemis is er, maar zijn liefde voor jullie leeft voort, dat weet ik zeker💜💜
❤️
😘. Wat mooi geschreven.
Hij is niet dood, hij leeft door in je hart. Mooi weer geschreven hoor!
Mooi verwoord. Gecondoleerd. Wat een geschenk om zo’n band met je vader te hebben.
Ja, deze vraag: ‘of ik de uren, dagen, weken, maanden en jaren genoeg doorbreng met de mensen die ik het liefste zie. Hoe je dat doet als er zoveel mensen zijn die je liefhebt. Meer mensen dan dat er dagen zijn. Hoe zorg ik ervoor dat ik iedereen genoeg zie.`
Mooi. Mens. Jij.
💕
Ik
Las jouw schrijfsels ook altijd graag