Sanne Vroom

Zeg maar tegen je moeder dat het oranje is.
Hij moet om zichzelf lachen.
Vragend kijk ik hem aan: Maar pap, het is roze..
Zeg maar oranje, zegt hij met een glimlach.

Zij vindt het ook oranje hoor, zegt hij wijzend naar mij.
Nou, dan heeft ze die kleurenblindheid van d’r vader, aldus mijn moeder.
Ohhhh, zeg ik, na jaaaa.
Terwijl ik bewonderend naar de cover van zijn nieuwe boek kijk.
Op de laptop.
Hij mocht kiezen uit drie soorten.
Hij koos de roze.

Kijk: het is er, zegt hij, wijzend naar het boek naast zijn bed.
Ik pak het op: Ohhh wat snel.
Hij glimlacht: Ja, fijn he? Geef maar terug.
Hij pakt het over: Nee, kijk nog maar even, geeft het mij weer terug.
Ik blader het door.
Dan zegt hij ongeduldig: Ik moet mijn medicijnen, geef nou maar weer terug.
Ik glimlach.
Het is af.
Op tijd.
Hij mag het nog vasthouden.
Zijn allerlaatste boek.
Voordat hij binnenkort doodgaat.

Gelukkig.
Ik ben belachelijk trots.
Het is roze.
Ik houd enorm van roze.

Ik ben Sanne Vroom (www.sannevroom.nl) , 33 jaar en woon in Bilthoven. Sinds 2005 ben ik directeur van Timu Kota, een jongerenstichting voor burgerparticipatie rondom mensenrechten. Ik bedenk en realiseer concepten waarbij eigen verantwoordelijkheid nemen rondom mensenrechten centraal staat.

16 gedachten over “Sanne Vroom”

  1. Avatar foto
    Linda Commandeur

    Prachtig moment, Sanne! Mooi om het op deze manier vast te leggen. Wees maar lekker belachelijk trots en geniet!

  2. Avatar foto
    Gerjanne Tiemens

    Kippenvel bij het lezen van dit vader-dochter-moment, luchtigheid en beladenheid gaan hier hand in hand en dat raakt.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven