Simon Siahaya, freelance online & dialogue marketeer
Gek, als je voor het eerst nadenkt over het afgelopen jaar dan lijkt het net alsof er niets is gebeurd. In ieder geval niet het vermelden waard. Totdat je het hebt laten bezinken. Dan blijkt dat er toch wel veel momenten waren die de moeite van het overdenken waard zijn. Voor mij springen er twee uit.
Maandag 4 juli, de eerste dag dat ik sinds tijden weer eens echt vrij ben. Met mijn zoon stap ik in de auto. Die is volgeladen met tent, slaapzakken, matjes, emmers, hengels, bodyboards en andere waterspullen. We gaan kamperen! Hemelsbreed 25 kilometer verderop bij Vinkeveen. Toch voelt het bijzonder. Het is ons eerste mannenuitje. En we kijken er al lang naar uit. Moeilijk voor hem, want hij heeft een concentratieboog van een seconde. Maximaal. Hij verwacht een stoer uitje en ik ben vooral benieuwd of we beter contact kunnen maken. Ik gedraag me toch als die vader die om acht uur in de auto springt en er om zeven uur, half acht weer uit klimt. Het lijkt me fijn om van hem te horen hoe hij de aandacht om hem heen en rond school ervaart. Het kamperen is fantastisch, hij vangt zijn eerste vis en bestuurt met oneindige coolheid de boot. Na twee dagen sprinten we weer de auto in, het begint te regenen om niet meer te stoppen…
Het andere moment was vrijdag 30 september 2011 ongeveer vier uur ’s middags. Het was schitterend weer, had wat boodschapjes op de motor gehaald (word ik altijd heel blij van) en vooruitzicht op een mooi feestje van een nieuwe dertiger in Amsterdam. Ik word gebeld door een potentiele opdrachtgeefster waarmee ik gisteren een interessant en goed gesprek heb gehad. Ze introduceert zich als “Je weet wel, we hebben gisteren een gesprek gevoerd.” Ik weet genoeg, de opdracht gaat niet naar mij. Het gekke is, ik had geen enkele verwachting voor het gesprek. Eigenlijk wilde ik nog helemaal niet werken. Maar erna had ik echt het idee dat de opdracht voor mij was. Het niet krijgen van de opdracht voelde als een persoonlijke afwijzing en daar kan ik niet goed mee overweg. Eigenlijk heb ik een makkelijk werkzaam leven, nooit afgewezen, nooit ontslagen voor gemaakte fouten, altijd maar in baantjes en opdrachten gerold. Het schudde me wakker. De boodschap: neem zelfs de touwtjes in handen! Dat is dan ook mijn thema voor 2012. En nu maar hopen dat de rest ook meewerkt 😉
neem zelfs of zelf de touwtjes in handen?