Sjoerd Weikamp

De Syrische man die ik toen pas 4 keer had gesproken, zit naast me in de auto waar straks zijn vrouw en 3 kinderen ook in moeten. Hoe dichter we bij Schiphol komen, hoe meer speciale eenheden, beveiliging, marechaussee…en opeens zie ik die hele grote rugzak. Tot aan de afslag Schiphol was dat gewoon een tas. Zijn tas. Maar nu schrik ik me echt helemaal kapot. Het zal toch niet? Nee! Denk ik dit echt? Ik wil dit helemaal niet denken! Dus denk ik het maar gewoon hardop: ‘Wat zit er eigenlijk in die tas….’

Ik ben gewoon een vader van 2 fantastische dochters, dolgelukkig met de vrouw waar ik al mijn hele leven verkering mee heb en Achterhoeker. Genieten, betrokken, naoberschap, dat zijn wij. Dus gaven we ons op voor een prachtig project: Doetinchemse gezinnen, koppelen aan statushoudersgezinnen die heel graag willen leren hoe het in Nederland werkt. Gewoon helpen om in Nederland een leven op te kunnen bouwen. Door de kinderen mee te nemen naar de speeltuin, een avondje De Graafschap of gewoon een kopje koffie. Oh wat hoop ik dat ze daardoor herinneringen gaan maken die niets te maken hebben met de waanzinnigen die in naam van een boek een einde maakten aan alles dat ze hadden. Hij was gewoon leraar op de basisschool. Gewoon leraar…

In maart 2017 stond hij opeens op mijn stoep. Hij wil(de) zo graag. Had al Nederlands geleerd en stak meteen zijn hand uit. ‘Hoi, welkom. Dit is ons huis, hier ben je altijd welkom.’ Zijn voelbare dankbaarheid was er al voor die zin: er ging weer een deur open, voor hem, hij kreeg een hand, gewoon een hand, gewoon weer een gesprek. Hij was nu echt in Nederland…nu zijn vrouw en kinderen nog…

Niet veel later kwamen we in een bizarre paar weken terecht. Zijn vrouw en kinderen waren op onnavolgbare wijze van Damascus naar Beiroet gevlucht. Logeerden bij een familielid, tot daar opeens het signaal kwam: ze mogen komen. Van zijn allerlaatste euro’s werden de tickets besteld bij mij op kantoor. Toch was hij nerveus. Angstig. Hoe kwam hij heen en weer naar Schiphol? Hulp met geld was niet de bedoeling van het project. Maar hallo, wij wilden hem de kans geven, het gevoel dat er meer is dan niets. Auto gehuurd, met extra zitplekken en korting, want de verhuurder vond ook dat ze recht hadden op die ene kans om te leven…

Hij lacht. Alsof hij mijn schaamte van de vraag voelt, maar ook wel snapt dat hier geen script voor is, de pakjes Wicky en koekjes nog in zijn handen. Of ik ook een koekje wil. 4 uur later. Samen met zijn vrouw glimlacht hij de tranen weg. Hij vergeet de ballonnen aan zijn kinderen te geven. Zijn oudste zoon geeft mij een knuffel en zegt zachtjes Zoert. Ik denk heel snel, heel veel: ja, ik weet dat er in Nederland mensen zijn die ook echt hulp nodig hebben; ja er zijn hele foute mensen die ook onze kant op komen, of er al jaren zijn, maar die gedachten worden door die ene gedachte direct op het vliegtuig gezet: wat hoop ik dat ‘ze’ weer een sprankje van geluk, van liefde, van leven vinden in 2018. In mijn Achterhoek, in ons land.

Sjoerd Weikamp, Achterhoeker: ‘Alles is mooi tot het tegendeel is bewezen en dan moet je er iets aan doen.’