Annelies Verhelst

“Ga jij nog op vakantie?” ‘Ja, we gaan met de motor naar Oostenrijk’. “Oh, vanuit Nederland en dan helemaal rijden?” ‘Nee, we zetten ze achterop de trailer en dan vanuit Zuid-Duitsland, anders duurt het te lang”.

En zo stond ik een tijdje bij een groepje inmiddels oud-collega’s tijdens de vrijdagmiddagborrel. Ze hadden bijna allemaal een motor. Eentje wilde ook wel een motor, maar had bedacht dat dat misschien geen goed idee was. “Ik rijd mezelf dood op zo’n ding”, zei hij. Ook nu kwam die opmerking weer voorbij. Ik haakte aan: “Ik zou ook zo graag een motor rijden, heb wel eens achterop gezeten en had toen spierpijn in m’n kaken van het grijzen, zo vet vond ik het. Maar ik ben ook bang om mezelf kapot te rijden.” Klonk er van 4 kanten een hoop protest en aanmoediging. Waarom ik het niet gewoon doe. Lessen kan altijd. Als het niet bevalt dan stop je gewoon. Steeds meer begon het te klikken. Dus ik heb me halverwege 2019 aangemeld voor lessen. Bij een motorrijschool 10 minuten van m’n huis. Wat was ik zenuwachtig zeg! Maar Cees was geweldig. Een beer van een vent, die in het halfjaar dat ik les van hem kreeg van kettingroker naar gestopt met roken ging.

Tijdens de eerste les reden we naar een afgelegen stuk op een industrieterrein en ik mocht al meteen, wel met hem achterop, een stukje proberen te rijden. Wow, dat eerste moment! Dat je de motor in de eerste versnelling zet en je gewoon wegrijdt. Geniaal. Daarna volgden nog veel lessen met pionnetjes en krappe invoegacties op de snelweg. Peentjes zweten en beslagen vizier midden in de winter. Koude bovenbenen en gevoelloze vingertopjes ondanks de handvatverwarming.

Op 8 januari 2020 was het dan eindelijk zo ver. Mijn moment van 2020. Het wegexamen voor mijn motorrijbewijs. Al 3 weken niet gereden wegens kerstvakantie, dus nog een lesuurtje vooraf. Spanning! En dan ook nog iemand zien vallen op het parkeerterrein van de CBR. Heel bemoedigend. Dus ik met volgauto en instructies in mijn oor door Haarlemmerliede, Halfweg en Haarlem. Ik was koud en moe, want ik had natuurlijk al een uur gereden. En als je nog niet zoveel vlieguren hebt, is dat best vermoeiend. Ik heb geloof ik wel honderd schietgebedjes gedaan dat ik geen erge fouten zou maken. Alle regeltjes constant herhalen in m’n hoofd. En kijken, kijken, kijken.

Eindelijk, na voor m’n gevoel uuuuuuren te hebben gereden, mochten we eindelijk weer opwarming in het gebouwtje van de CBR. Toevalligerwijs het oude pand van een voormalig werkgever van mij in Haarlem. Ik liep steeds te bedenken welke collega’s daar ook alweer hadden gezeten, en ondertussen probeerde ik m’n goede gevoel over de rit vast te houden. Terwijl de examinator uit de doeken deed hoe hij het had gevonden, daalde mijn zelfvertrouwen behoorlijk. Het is ook nooit eens dat examinators gewoon blij en enthousiast kunnen zijn hè? Altijd zo’n norse man die je moeilijk kunt lezen. Eindelijk leek er een twinkeling in z’n ogen te komen…”Maar je bent geslaagd hoor”. Terwijl alle spanning van me af viel hoorde ik hem nog zeggen: “Je moet in het vervolg wel duidelijker kijken, maar gefeliciteerd”. Cees pakte me gelijk vast en feliciteerde me ook. We stonden op, schudden de hand van de examinator en liepen de deur uit.

Yes, nieuwe avonturen, here I come!

Ik ben Annelies (@anneliesje). Dol op motorrijden, gek op mijn twee katten, woonachtig te Haarlem en van beroep senior online marketeer. Ik tennis wat, blog op www.anneliesje.nl en hou verder van lezen, series kijken, lekker eten en koffie drinken. Ik geef tevens Advies van Annelies aan ondernemers, managers en marketeers.