Annelies Verhelst

Ik heb niet spectaculair veel met kerst. Van mij mag het best overgeslagen worden. De hysterie over twee dagen eten, familieruzies en wie de mooiste boom heeft voelt voor mij hetzelfde als Valentijnsdag: mij niet bellen. Elk jaar heb ik het bovendien zo druk in de periode voor kerst dat ik amper door heb dat kerst er al weer is. […]

“Ga jij nog op vakantie?” ‘Ja, we gaan met de motor naar Oostenrijk’. “Oh, vanuit Nederland en dan helemaal rijden?” ‘Nee, we zetten ze achterop de trailer en dan vanuit Zuid-Duitsland, anders duurt het te lang”. En zo stond ik een tijdje bij een groepje inmiddels oud-collega’s tijdens de vrijdagmiddagborrel. Ze hadden bijna allemaal een motor. Eentje wilde ook wel

Eigenlijk had ik er best kort over kunnen zijn. Sint Maarten, 11 november, en ik had zin om naar een feestje van een voormalig huisgenootje te gaan. Niks bijzonders zou je denken, maar de praktijk is al jaren een beetje anders. Tijdens, maar ook nadat ik overspannen was – en daarna tijdens mijn depressies, zag ik meestal huizenhoog tegen feestjes

Het kwam begin dit jaar een beetje uit het niets. Het besluit om een huis te gaan kopen. Al weleens huizen zitten kijken, maar zonder vast contract begin je niets. Maar het tij keerde en begin dit jaar had ik een vast contract bij een geweldig familiebedrijf te pakken en toen werd er ineens van alles mogelijk! Ook de hypotheekrente

Iedereen zei tegen me: “Oh, wat erg voor je.” Maar ik had er zo weinig gevoel bij. Af en toe vraag ik me af of dat gezond is, of dat ik het gewoon normaal mag vinden dat ik weinig voel bij de dood. Dit jaar, nog maar kort geleden, overleed mijn oma vrij plotseling na een kort ziekbed. Al was

Het voelt wat gek om te schrijven: elke keer als ik de wc-deur open, zie ik mezelf hangen. Op het prikbord hangt een pagina uit Vrouw-magazine, met mij, in mijn ondergoed. Trots opgehangen door Marco, die niet trotser kon zijn dan een aap met zeven lullen. Het bezoek herkent mij er bijna niet in, zo anders is de foto dan