Annelies Verhelst

Het voelt wat gek om te schrijven: elke keer als ik de wc-deur open, zie ik mezelf hangen. Op het prikbord hangt een pagina uit Vrouw-magazine, met mij, in mijn ondergoed. Trots opgehangen door Marco, die niet trotser kon zijn dan een aap met zeven lullen. Het bezoek herkent mij er bijna niet in, zo anders is de foto dan mijn dagelijkse look. Voor mij is en blijft het wat raar om mezelf zo te zien, maar ik ben nog elke dag blij dat ik het gedaan heb. Als ik me even slecht voel zie ik die foto en denk dan terug aan de dag, het moment, dat die foto werd gemaakt. Dat was Mijn Moment.

Op Facebook zag ik in augustus een oproepje van iemand dat ze nog mensen zochten die mee wilden doen in de rubriek. Je werd een middag in de watten gelegd en je mocht het setje houden. En uiteraard heb je dan een onvergetelijke foto als bonus. Waarom het me precies op dat moment erg aansprak weet ik niet, maar een stemmetje in mijn hoofd zei: “doe het gewoon, dit is je kans.” Ik zocht contact met de redactrice die het vroeg, ze stuurde wat voorbeelden en gaf aan dat ik er nog even een nachtje over mocht slapen. Dat wilde ik graag, ook om nog even met wat mensen te kunnen bespreken of het echt wel zo’n goed idee was. Het magazine heeft geen kleine oplage en iedereen kon die foto zien, ook mijn collega’s. Maar enkele collega’s gaven aan dat ze het alleen maar superstoer zouden vinden. Marco, van wie ik bang was dat hij het misschien niet zo ok zou vinden, was meteen enthousiast. “Tuurlijk moet je dat doen, die kans krijg je toch maar 1 keer. Als je dan 80 bent kun je tegen je kleinkinderen zeggen: jongens, dit was oma nou toen ze 27 was. En je bent toch een lekker wijf, mag iedereen best weten…” Nou, daar ga je dan, niemand die me eruit probeerde te praten.

De middag zelf was superfijn. Hard gelachen met de styliste die wat plukken kroeshaar vond op mijn hoofd, en tevens van mening was dat ik model had moeten worden. De fotografe die dat ook vond en zei dat we nota bene moesten oppassen dat het er niet te profi uit ging zien op die manier. De journaliste die superlief was en goed luisterde naar mijn verhaal. De dame die mijn setje uit had gekozen waarbij ik geen enkele gêne voelde bij het passen en meten. Ik heb me ontzettend op mijn gemak gevoeld en het bevestigde voor mij dat het een goede keuze was geweest om door te gaan hiermee. Daarna begon het wachten, want het nummer kwam pas in november uit.

“Ma, heb je het gezien? Ze staat erin hoor!” Ik hoor het hem nog zeggen. Ik moet er soms nog van glimmen, dat iemand zo trots op me kan zijn. Ook van vrienden, kennissen en een aantal collega’s waren de reacties alleen maar positief. En ik? Ik ben ook trots, dat ik het gedurfd heb om mezelf letterlijk bloot te geven. Dat betekent voor mij meer dan ik in 500 woorden kan uitleggen. Misschien nog maar eens een blogje over tikken…

Annelies Verhelst is dol op gadgets, tatoeages, boeken, sporten en bloggen. Had ook een baan, maar is sinds december weer zoek naar een toffe uitdaging in de (online) marketing of media. Woont samen met Marco en twee huisgenootjes in Haarlem (Serious Request 2014 ftw!)