Iedereen zei tegen me: “Oh, wat erg voor je.” Maar ik had er zo weinig gevoel bij. Af en toe vraag ik me af of dat gezond is, of dat ik het gewoon normaal mag vinden dat ik weinig voel bij de dood. Dit jaar, nog maar kort geleden, overleed mijn oma vrij plotseling na een kort ziekbed. Al was ze wel al langer ziek, maar dat droeg ze dusdanig sterk dat niemand echt doorhad hoe ziek ze was. Pas op het laatst, in het ziekenhuis, wist iedereen pas hoe erg ze eraan toe was. Dapper omaatje. Ze wilde gewoon niet dat iedereen zich zorgen om haar maakte, of ze wist zelf wel dat het niet meer beter zou worden. En dan heeft het geen zin om er de hele tijd mee bezig te zijn. Of het hoort bij die generatie. Ze werd slechts 75 jaar oud. Het klinkt misschien zweverig, maar de ochtend dat ze overleed, rond half 5, werd ik wakker, helemaal gedesoriënteerd en zonder aanleiding. Ik wist dat er iets was. Wist natuurlijk wel dat ze in het ziekenhuis lag en dat het niet lang meer zou duren, maar ik word nooit rond die tijd zomaar wakker, niet zo ineens en niet zo rechtop in bed. Ik had het gevoel dat zij me wakker maakte en daar kun je over twisten wat je wilt, maar ik vond het iets te toevallig in elk geval. Het was alsof ze me wilde vertellen dat het ok was zo. Ik voelde me kalm worden en ergens ook blij dat ze bij mij kwam. En ik sliep ook weer rustig verder tot mijn moeder een paar uur later sms’te dat mijn oma er niet meer was. Daarna natuurlijk de begrafenis, een sombere gebeurtenis op een verder wat stormachtige maar mooie en droge dag. De gereformeerde traditie laat weinig ruimte voor emotie en gevoel of ruimte voor hele verhalen en overdenkingen over de overledene. Ik heb een halve traan gelaten, omdat er zoveel triestheid uitging van het geheel. Verder voel ik er weinig bij. Ik heb het gevoel dat ze op ons neerkijkt vanuit een betere plek. Dat ze vrede heeft. Maar het voelt raar, om tegen iedereen die me condoleert dankjewel te zeggen. Sommigen zeggen erbij dat ze het erg voor me vinden. Of het zal wel even wennen zijn. Het komt natuurlijk uit een goed hart, maar het beklijft niet. Het voelt alsof het goed is zo. Mijn familie woont een paar uur rijden bij me vandaan en mijn beide oma’s waren al jaren een beetje aan het sukkelen. Iedere keer als ik ze zag, nam ik afscheid voor langere tijd. Misschien dat het daarom zo normaal voelt. Maar misschien kijk ik gewoon anders tegen de dood aan. Ik weet nog niet zo goed of het raar is of niet, maar ik kan het ook niet veranderen. Oma, je was lief, ik weet dat je veel aan me dacht. Ik denk dat je even dag kwam zeggen die ochtend. Een beetje ons moment. Dag oma, rust zacht en tot ziens!
Annelies Verhelst – Haarlem. SEO Marketeer bij SHUZ.nl en heeft als hobby intogadgets.nl en anneliesje.nl. Doet ook pencak silat. Auteur van Schrijven voor het web en sociale media én Maak van je webwinkel een succes.
Mooi verwoord Annelies!
Mooi en puur verteld, zoals jij dat kan en zoals jij bent.
Verhaal doet eerst vreemd aan, maar gaandeweg denk je: “Gelukkig zijn er eerlijke mensen, die zeggen zoals ze het voelen, maar ook tonen hoeveel liefde men voelt”. In dit geval van Annelies voor haar oma.
Wat mij betreft – vergeef me- verdomd goed neergezet.