Het is een dag in maart en de telefoon van mijn vrouw, Anne, gaat. Ze neemt op en ik zie de tranen in haar ogen springen. Ik weet wat dat betekent: Mirjam is dood. Mirjam is dood. Zelfs ruim een half jaar later kan ik niet geloven dat ik deze woorden type. Een verrassing was het niet. Ze was ziek. […]
Het is een mooie dag, de zon schijnt tussen de hoge bomen. Ik sta in Sonsbeekpark, in het veld bij de Witte Villa, en kijk uit over Arnhem. In m’n hand heb een zwarte leren lijn. Aan de andere kant van die lijn zit Goliath, ons Jack Russel-hondje die zijn naam eer aan doet. Tot zover niks bijzonders. Wat wel
“Wat zijn jouw ambities voor komend jaar?” vraagt Emile me begin dit jaar. De vanzelfsprekendheid van de vraag en het ontbreken van een paraat antwoord brengen me aan het twijfelen. Ik heb me nooit echt druk gemaakt om keuzes. Natuurlijk zijn er altijd wel belangrijke beslissingen geweest, maar die heb ik altijd gemaakt binnen het kader van ‘wat zo hoort’:
