Danny Oosterveer

Het is een dag in maart en de telefoon van mijn vrouw, Anne, gaat. Ze neemt op en ik zie de tranen in haar ogen springen. Ik weet wat dat betekent: Mirjam is dood.

Mirjam is dood. Zelfs ruim een half jaar later kan ik niet geloven dat ik deze woorden type. Een verrassing was het niet. Ze was ziek. Een tumor. Een agressieve. Medisch was er alles uit de kast getrokken, maar uiteindelijk verloor het van de realiteit.

In ‘Over mijn lijk’ lijkt de naderende dood vaak iets krachtigs in mensen los te maken. De werkelijkheid is vaker dat een sluimerend einde niet glamorous is. Je wereld wordt beetje bij beetje kleiner. Je sociale cirkel steeds kleiner. Dingen vallen af. Mensen vallen af.

Een slechtere persoonlijkheid als die van mij kan je er geloof ik niet voor hebben. Ik ben een echte rouw-loser. Als ras-optimist zie ik altijd het beste, altijd een lichtpuntje.

Toen we meer dan 5 jaar geleden het nieuws over de tumor kregen, dacht ik direct “maar er is nog van alles mogelijk, tumoren kunnen steeds beter worden verwijderd”.

Maar zo mocht het niet zijn.

Toen medische ingrepen tekort schoten, en genezing verlenging werd, zei ik nog “sommige mensen leven tientallen jaren met een tumor”.

Maar zo mocht het niet zijn.

Toen ze te weinig energie had voor een bezoek van Anne, zei ik nog “misschien gaat het na de kuur weer wat beter, dan kun je weer langs”.

Maar zo mocht het niet zijn.

De dood is onoverkomelijk. Dan sta je met je optimisme maar te kijken. Je bent volkomen machteloos.

Mirjam was Anne’s beste vriendin. Woorden schieten tekort om het verdriet van haar – en van de familie – te beschrijven. Ik gun haar het allerbeste maar op dit moment kan ik niks. Ik kan het niet verbeteren. Ik kan haar niet troosten. Ik kan de pijn niet wegnemen. Het kan niet beter worden. Mirjam is echt weg. Ik kan het nog steeds niet geloven.

Het enige wat ik kan, wat ik moet, is dat wat ik niet wil… accepteren.