Diana de Groot

’s Avonds tijdens het eten valt mijn oog op onze fotomuur en blijft hangen bij een kleuterfoto van Luuk. Glimmend, glanzend, uitdagend en ondeugend kijkt hij de camera in. Bovenal vrij. In zijn hoofd. In zijn doen en laten. Een onbevangen ‘Ik mag er zijn’ straalt hij daar uit. Omdat foto’s niet geëtiketteerd zijn.

10 jaar later. Laatste gesprek met Luuk’s mentor. Examenjaar. Lastig jaar. Kantje boord enzovoort. Zorgen worden uitgesproken.

Ik herinner me zijn geboorte als de dag van gisteren. Kreeg van geluk een lachaanval toen de gynaecoloog meedeelde dat zich al die tijd een jongetje in mij gehuisvest had. Mijn zoon. Uniek. Gezond. Alles zat erop en -aan. Alles klopte. Hoewel, daarover bleken de meningen in de loop van de jaren toch wat verdeeld. Groep twee: “Ik weet niet hoor, hij is toch wat anders dan de andere kinderen”, aldus de leerkracht. Huh? Groep vier: “Als ik jou was, zou ik hem af en toe gewoon een tabletje (Ritalin) geven. Hij is zó snel afgeleid!”. Of: “Ik heb ‘m maar laten gaan: hij was deze week zó ontzettend druk!”. Dat je merkt dat je kind zich eerst ongemakkelijk en later steeds ongelukkiger gaat voelen. Zich bewust wordt van het feit dat anderen beter passen in het gemiddelde en opgelegde systeem dan hijzelf. In de jaren die volgen op zoek naar hoe ik hem in het keurslijf krijg. Gesprekken op school, psychologen, rugzakken en passend onderwijs.

En dan de strijd tussen moeder en zoon. Aan de vooravond van zijn examen. Iedere dag weer. Hem enthousiasmeren, overtuigen en af en toe zelfs dwingen om de benodigde stof tot zich te nemen. Maar ook de interne strijd. Omdat ik steeds in conflict ben met mezelf. Heb ik het recht om hem zo te kneden dat er voor hem geen ruimte meer is om zijn talenten op eigen wijze te ontdekken en te ontwikkelen? Leren is lastig voor Luuk. Dromen kan ie als de beste. Onder andere over een brommer, waar hij in zijn vrije uurtjes hard voor werkt én voor spaart. “Om straks naar Zwolle te kunnen rijden mama. Hoef ik niet met de trein!” Want een vervolgopleiding heeft hij al wel in het vizier. Maar eerst dat examen nog.

Half mei is het zover. Zijn eerste examenvak, natuur-/scheikunde, is op dinsdag. Ik zorg ervoor dat ik vrij ben die dag. Wil er zijn wanneer hij met een – tja, wat gaat er in dat hoofd om eigenlijk? -gevoel de deur uitgaat en er ben als hij met een verongelijkt gezicht weer thuiskomt: “Ik heb het totaal verknald mam”. Hij doorstaat op zijn manier de examenweek. Een paar dagen later is het wachten begonnen. Hij spaart via vakantiewerk door voor z’n brommer. Ik laat regelmatig mijn gedachten de vrije loop en beken –eerlijk is eerlijk- dat deze afdwalen naar het moment dat we te horen krijgen dat Luuk herexamen moet doen. Of erger nog: gezakt is.

16 juni 2016. Op de afgesproken tijd gaat de telefoon. Mijn telefoon, het nummer waarop de mentor zou bellen. Ik geef hem direct aan Luuk. ‘Oh… ja? Oké. Goed. Ja’ en zo verder. Ik probeer in te schatten. Observeer en luister. Hij vervolgt: ‘Oké, dus morgen om kwart over twee op school’. Wat zegt zo’n zin? Luuk beëindigt het gesprek. Staart nog even naar mijn mobiel en kijkt dan naar mij: ‘Geslaagd!’.

’s Avonds samen eten aan de tafel onder de fotomuur. Ik kijk naar mijn kinderen tegenover mij. Ze komen er wel. Met of zonder diploma. Omdat ze zijn zoals ze zijn en zullen worden wie ze willen zijn. Ik geef mijn zoon een knipoog. Krijg een grijns terug.

Ik ben Diana de Groot, trotse moeder van Anne (18) en Luuk (16) en vriendin van Eric. Daarnaast eigenaar van UIT-ver-GROOT (Storytelling in bedrijf; verhalen die veranderen, vernieuwen en verbinden). In mijn blog http://uitvergroot.blogspot.nl/ lees je onder andere over mijn bijzondere ontmoetingen met mensen, organisaties en bedrijven die mij weten te raken met hun persoonlijk verhaal.